Είμαστε η Ομάδα της Καρδιάς! Δηλαδή, 16 έφηβοι της Γ' τάξης (Γ4) του 8ου Γυμνασίου Ηρακλείου Κρήτης (σχ.έτος: 2011-12). Εφαρμόζουμε ένα πρόγραμμα ανάπτυξης του εαυτού & συναισθηματικής αγωγής με την καθηγήτριά μας κ.Μαρία Παναγιωτάκη (Ψυχολόγο-Κοινωνιολόγο). Στο πρόγραμά μας δώσαμε τον τίτλο Η Επιστήμη του Εαυτού μου:"Μαθαίνω με την Καρδιά". Τις δράσεις μας, τις ιδέες & τις σκέψεις μας τις μοιραζόμαστε εδώ μαζί σας! Σας καλωσορίζουμε με πολλή χαρά στο ιστολόγιό μας!
Ο καλύτερος φίλος είναι αυτός με τον οποίο μπορείς να ξαπλώσεις στην
πολυθρόνα σου στη βεράντα, να μην ανταλλάξεις ούτε μια λέξη και μετά να
φύγεις αισθανόμενος ότι ήταν η καλύτερη συζήτηση που έχεις κάνει
ποτέ...
Mη ξεχνάς να λες αυτά που νιώθεις. Και... μην ντρέπεσαι για ότι νιώθεις!
όταν σε κοιτώ... η μέρα μου χαμογελά όταν μου γελάς, η καρδιά μου τρέμει όταν μ' ακουμπάς έστω και τυχαία,
έυχομαι να πέσεις στην αγκαλιά μου μακάρι να ήξερες.. μακάρι να έλεγα είσαι η πιο όμορφη και ανοιξιάτικη μέρα της ζωής μου είσαι οι διακοπές στην αιώνια αγγαρία της ζωής μου είσαι ο λόγος που όταν ξυπνώ, χαμογελώ στην καινούρια μέρα είσαι ο λόγος που έχω κέφι, που τραγουδώ Αν ήθελες, θα γινόσουν ο λόγος να αλλάξω την ζωή μου
Δεν πειράζει που είσαι απέναντι, δεν πειράζει που δεν είσαι μαζί μου Μου φτάνει που έστω και τυχαία μου χαρίζεις το βλέμμα σου
...αποσπάσματα από άρθρα του δημοσιογράφου Νίκου Ξυδάκη
Σφαλιάρες πέφτουν με φόρα χιλιάδων χιλιομέτρων στα πρόσωπά μας. Πόσα πενηντάλεπτα να δώσεις; Σε πόσες κινήσεις πολιτών να συμμετάσχεις; Σε πόσες συνελεύσεις γειτονιών να πάρεις μέρος; Πόσα ρούχα να βγάλεις απ’ την ντουλάπα; Πόσες αναλύσεις να διαβάσεις; Σε πόσες απεργίες να πάρεις μέρος;
Τίποτα δεν μοιάζει αρκετό, μπροστά σ’ αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν, αν και το όποιο λίγο μπορεί να δώσει ο καθένας είναι «πολύ» μπροστά στο τίποτα που έχει αυτός που το λαμβάνει.Ωστόσο, τίποτα δεν ανακουφίζει, όταν πια ξέρεις καλά, όταν αντικρίζεις με όλες σου τις αισθήσεις την κοινωνική εξαθλίωση.
Η παγωνιά δεν είναι μόνο εγχώρια. Αυτό το αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι Έλληνες. Η γνώση αυτή τους βοηθά να αποτινάξουν την άδικη ενοχοποίηση που υπέστησαν, ως μαύρα πρόβατα της Ευρώπης, αλλά δεν τους βοηθά ιδιαιτέρως να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα διαβίωσης. Επιπλέον η κατανόηση ότι η κρίση είναι βαθιά, δομική, και θα διαρκέσει, διαμορφώνει έναν ιδιαίτερο ψυχισμό, που εκδηλώνεται με ποικίλους και αντινομικούς τρόπους.
Το πιο ουσιαστικό χαρακτηριστικό αυτής της ψυχικής συμπεριφοράς είναι η μόνιμη κατάσταση άγχους για το άγνωστο βραχύ μέλλον: τα αλλεπάλληλα σοκ έχουν διαλύσει τις σταθερές του βίου, άρα και τις σταθερές του ορθολογικού σχεδιασμού, της βούλησης και των αποφάσεων. Οι διαρκείς ανατροπές των υλικών συνθηκών υπονομεύουν τις ψυχικές και νοητικές σταθερές. Η αποκτηθείσα πείρα προ κρίσεως λίγο ή καθόλου μπορεί να βοηθήσει στην λυσιτελή αντιμετώπιση εκτάκτων φαινομένων.
Σταθερό μοτίβο σε αυτή τη διαδικασία ηθικής ερείπωσης της χώρας ήταν και είναι η πλήρης αποφυγή της ευθύνης, η παραμονή στην εξουσία με κάθε τρόπο, ακόμη κι αν έχει κατεδαφιστεί το κράτος, και τέλος η πνευματική και ψυχική υποτέλεια της κυβερνώσας ελίτ, στο όριο της εθελοδουλίας.
Δεύτερη, και σημαντικότερη ίσως, συνέπεια από τη διαδικασία ηθικής απαξίωσης και κατασπατάλησης του συμβολικού κεφαλαίου, είναι η εσωτερίκευση της ενοχής. Ο ελληνικός λαός, σε κατάσταση διαρκούς σοκ, βομβαρδισμένος από συνεχείς περικοπές εισοδήματος, φόρους, περιστολή των κοινωνικών υποδομών, βομβαρδισμένος και επικοινωνιακά, έφτασε να πιστέψει όλα όσα του προσήπταν, αδιακρίτως. Και τα ενδόβαλε. Και τα ενσωμάτωσε ως δική του αμαρτία και ως δική του παρεκκλίνουσα συμπεριφορά, ως κυτταρική ανωμαλία, ως εθνικό ιδεότυπο.
Ειδικώς για τη διαφθορά και τη χλιδάτη διαβίωση υπεράνω των δυνάμεων του, ο ελληνικός λαός άκουσε, και εν πολλοίς αποδέχθηκε παρότι επίσης εξοργίστηκε, την παγκάλειο απόφανση "μαζί τα φάγαμε". Μια καθολική εξήγηση για μια σειρά μερικών γεγονότων ― άρα μια ισοπεδωτική εξήγηση. Τούτη η απόφανση ήταν ο κορυφαίος χειρισμός για διάχυση της ευθύνης σε όλο το κοινωνικό σώμα, έτσι ώστε διασπειρόμενη να αραιώσει, να διαλυθεί και να σφραγίσει όλους με τη συλλογική ενοχή. Όλοι ένοχοι, κανείς ένοχος.
Σπατάληση συμβολικού κεφαλαίου, αυτοσυκοφάντηση από στόματα ηγετών, διάχυση ευθυνών, συλλογική ενοχή, υποτέλεια, διγλωσσία, εσωτερίκευση της ενοχής από την κοινωνία. Κάπως έτσι φτάσαμε στην σημερινή ηθική ερείπωση και την εθνική κατάθλιψη.
Οι δείκτες αυτοί περιγράφουν μια οικονομία που πλήττεται από πολεμική σύρραξη. Το πολεμικό φόντο καταγράφεται πράγματι σε μια στάση του κοινωνικού σώματος όλο και πιο έκδηλη: σε μια διχοστασία, έναν ψυχικό και πολιτικό διχασμό, έναν ακήρυκτο εμφύλιο. Η εξήγηση δεν είναι μία και δεν είναι απλή. Ωστόσο, στη ρίζα αυτής της διχοστασίας βρίσκεται ο φόβος ενώπιον της κατάρρευσης του παλαιού, του γνώριμου, του οικείου ― καλό, ψυχρό, ανάποδο, δεν έχει σημασία.
Η παλαιά κατάσταση καταρρέει υπό το βάρος των αμαρτιών της και ο καθείς σπεύδει να προφυλαχθεί κραδαίνοντας μια εξήγηση: φταίει αυτό το πρόσωπο, αυτό το κόμμα, αυτή η πολιτική ιδεολογία ή πρακτική. Όλες οι εξηγήσεις αναφέρονται στο παρελθόν, όλες αναζητούν υπεύθυνους, και όχι άδικα. Εντούτοις, οι εξηγήσεις αυτές πάσχουν στον πυρήνα τους: πρώτον αρθρώνονται με τα ίδια διανοητικά υλικά, τα υλικά της παλαιάς ερειπώδους κατάστασης. Δεύτερον, οι εξηγήσεις λειτουργούν περισσότερο σαν εξορκισμός του κακού και ελάχιστα σαν εφαλτήριο για υπερπήδηση της δυσχέρειας και δημιουργία.
Κατά αντιδιαστολή, σήμερα η πτώση, αφενός, βρίσκεται εν εξελίξει· άρχισε στο τέλος του 2009, αρχές του 2010, και δύο χρόνια αργότερα συνεχίζεται και βαθαίνει ακόμη. Δεν έχουμε πιάσει πάτο. Αφετέρου, πρόκειται για μια καταστροφή πολύμορφη, βαθιά, με ποικίλες προεκτάσεις, πέραν της οικονομικής αφετηρίας: κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές, ψυχικές. Δεν είναι εύκολο να εντοπίσεις εξωτερικό εχθρό: Είναι οι Γερμανοί; Η Ευρωπαϊκή Ένωση; Το ΔΝΤ; Ή μήπως η ίδια η διάρθρωση της Ευρωζώνης και η διεθνής οικονομική κρίση; Ακόμη πιο δύσκολο είναι να εντοπίσεις εσωτερικούς εχθρούς, προδότες και επίορκους – δεν είναι το ίδιο με τους χουντικούς που κατέλυσαν τη δημοκρατία και ξεπούλησαν την Κύπρο.
Η οικονομική δυσπραγία υποβαθμίζει βίαια το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, αλλά το χειρότερο είναι η αδυναμία κατανόησης και η αβεβαιότητα: δεν μπορούν να κατανοήσουν πώς έφτασαν ως εδώ, δεν γνωρίζουν πότε θα σταματήσει ο κατήφορος και, κυρίως, πώς θα ανακάμψουν. Αυτή η αδυναμία κατανόησης και η απώλεια αίσθησης του χρόνου είναι ο χειρότερος εχθρός: οι Έλληνες σήμερα ζουν σε μια χρονοδίνη που τους ρουφάει διαρκώς προς τα κάτω, προς το σκοτάδι.
Αυτή η διαρκής πτώση παραλύει τον νου και παγώνει την ψυχή. Ως εκ τούτου οι Έλληνες αδυνατούν να μετρήσουν τις δυνάμεις τους, τις πολλές και αναξιοποίητες, που ασφαλώς υπάρχουν και που με αυτές ακριβώς θα αναδυθούν από την κρίση. Και αδυνατούν επίσης να ενεργοποιήσουν πλήρως τις δυνάμεις προφύλαξης από το σοκ, τις οποίες ασφαλώς εν αφθονία διαθέτουν.
Παγωμένοι, ζαρωμένοι, ακίνητοι, οι Έλληνες παρακολουθούν ένα πολιτικό σύστημα απαξιωμένο και θρυμματισμένο να διαπραγματεύεται εν πανικώ τις ιστορικές τύχες παρουσών και μελλουσών γενεών. Δεν πιστεύουν τίποτε απ’ όσα ακούνε, παρότι διακαώς θα ήθελαν να πιστέψουν και να ελπίσουν.
Tώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το χρέος, με αριθμούς και σκληρούς πιστωτές, με το καλπάζον φάσμα της φτώχειας, με την ανάγκη, και κυρίως με τους εαυτούς μας. Τους εαυτούς μας πρώτα απ’ όλα έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε, αυτό είναι το χρέος, να σταθούμε στα πόδια μας, να πατήσουμε γερά στη γη, να μείνουμε όρθιοι. Αυτό προπάντων: όρθιοι. Υπερήφανοι και ταπεινοί ― μόνο έτσι θα είμαστε δυνατοί. Υπερήφανοι γι’ αυτό που είμαστε, όσο είμαστε· ταπεινοί για όσα δεν είμαστε, και πασχίζουμε να είμαστε.
Υ.Γ.: Το ορμέμφυτο ατομικής επιβίωσης κονιορτοποιεί τη συλλογικότητα και το αίσθημα του συνανήκειν. Η μνησικακία, η μοχθηρία, η οργή, η απόγνωση εδραιώνονται σαν κοινωνικές συμπεριφορές, δηλαδή σαν γενικευμένη τυφλότητα.
Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ένα πάθος σε κάποιον που
δεν το έχει ζήσει, όπως δεν μπορούμε να εξηγήσουμε το φως σε έναν εκ
γενετής τυφλό.
Ιδού τρείς εύκολοι τρόποι για να συντομεύσεις τη ζωή σου: 1. Κάπνιζε ένα τσιγάρο καθημερινά - θα πεθάνεις 10 χρόνια νωρίτερα... 2. Πίνε αλκοόλ καθημερινά - θα πεθάνεις 30 χρόνια νωρίτερα... 3. Αγάπα κάποιον που δεν σ' αγαπά - θα πεθαίνεις καθημερινά...
Λοιπόν; Μήπως να αγαπήσουμε βαθιά τον εαυτό μας και τη ζωή που, ως θείο δώρο, σαν γιορτή και φως και παιχνίδι απλόχερα μάς χαρίζεται;
Σώπα, μη μιλάς!
Ένα εξαίρετο ποίημα που... "λέει πολλά", του Αζίζ Νεσίν
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα,
μου λέγανε: "σώπα".
Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!".
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ....σώπα!".
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρεις το μπελά σου, σώπα".
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα".
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική
και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "Σώπα".
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα".
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες μας ένωνε, όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτήκαμε πολλοί
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν' την να σωπάσει.
Κόψ' την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο, από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου
και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς χωρίς να μιλάς
να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς".
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.
Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.
Κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
Μ Ι Λ Α !...
Σήμερα που ο χρόνος, γυρίζει χρόνια πίσω,
δεν έχω κάτι να σου πω, κάτι να σου αφήσω...
Δάκρυα κυλούν σιωπηλά, γιατί οι καιροί αλλάξαν,
γιατί, όλα, μισοτιμής, οι ''άλλοι'' τ' αγοράσαν...
Στο μέρος όπου οι Θεοί, το αίμα τους άφησαν,
μικρά λουλούδια βγήκαν, που όμως ποτέ δεν άνθισαν... Στο μέρος όπου ΗΡΩΕΣ, το αίμα τους άφησαν, τη περηφάνια ενός λαού, σε μια στιγμή, πάτησαν... Σήμερα που ο χρόνος, γυρίζει χρόνια πίσω, μια γαλανόλευκη κυματιστή, στα χέρια θα σ' αφήσω... Να την κρατάς αγόρι μου, και πάντα να θυμάσαι, στη Χώρα του Ήλιου, τίποτα, δεν πρέπει να φοβάσαι... Να την κρατάς, αγόρι μου, ψηλά στον ουρανό σου, το λάβαρο τόσων ετών, θα 'ναι πάντα δικό σου... Να την κρατάς, αγόρι μου, πάντα με περηφάνια, γιατί όπου κι αν πας. Παντού... μυρίζειΕΛΛΑΔΑ!!! ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ!!!
Ελλάδα, να γιατί λάμπει ο ουρανός, ακόμα και τη νύχτα!
“...Μυρισε το σκοτάδι από την Χώρα αυτή..."
*****************************
«Στην Αγγλία για παράδειγμα,
δεν πήγα πουθενά. Τι να δω; Το παλάτι του
Μπάκιγχαμ; Δεν με νοιάζει. Όπως κι αν πάω
στην Γερμανία, δεν θα πάω να δω το Τείχος του
Βερολίνου.
Ωστόσο, την Δήλο, τον
Παρθενώνα και τις Μυκήνες δεν μπορείς να τις
αγνοήσεις. Τα οικονομικά δεδομένα
αλλάζουν συνεχώς για όλους. Αυτό που δεν αλλάζει είναι η
κληρονομιά, η ταυτότητά σας. Ο Παρθενώνας
δεν φεύγει από την Αθήνα. Είναι ακόμα εκεί για να θυμίζει ότι
η πρόοδος και η ακμή μπορούν να
επιστρέψουν»,
δήλωσε σε συνέντευξή του στην
εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» ο διάσημος
κωμικός Robin Williams, κάνοντας μας όλους πραγματικά
υπερήφανους!
Η αγάπη γεννιέται..
από την ευχαρίστηση που νιώθουν δυο άνθρωποι όταν κοιτάζονται.
Φουντώνει από την ανάγκη που νιώθουν να βλέπονται.
...
Και ολοκληρώνεται με την αδυναμία τους να αποχωριστούν ο ενας τον άλλο!
Σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα κατά των
Διακρίσεων, βρίσκουμε την όμορφη αφορμή να σας απευθύνουμε το κάλεσμα να
γιορτάσετε την ξεχωριστή αυτή γιορτή κατά τη διάρκεια των επόμενων εβδομάδων
στις τάξεις σας, πάντα με ιδέες εκπαιδευτικής
δράσης!
Οι διακρίσεις, είναι ένα φαινόμενο που
το σχολικό περιβάλλον, σαν μικρογραφία της κοινωνίας, ζει έντονα και με άμεσες
επιπτώσεις στη σχολική καθημερινότητα. Αυτές οι επιπτώσεις ενδέχεται να αφήνουν
το θλιβερό τους αποτύπωμα και στη μετέπειτα ενήλικη ζωή αυτών των παιδιών, με
κύρια ένδειξη ακρότητες των οποίων όλοι γινόμαστε συχνά μάρτυρες, και μία
διαχέουσα ρητορική της μη ανεκτικότητας.
Διακρίσεις γίνονται εναντίον παιδιών
βάσει εξωτερικών γνωρισμάτων, πεποιθήσεων, θρησκείας, σεξουαλικού
προσανατολισμού, αλλά κυρίως: εθνικότητας.
Παιδιά πρόσφυγες και παιδιά μετανάστες,
συχνά γίνονται ο αποδιοπομπαίος τράγος παιδικής και εφηβικής επιθετικότητας,
αλλά και προκαταλήψεων των μεγαλύτερων. Άλλοτε, νιώθοντας τα ίδια την απόρριψη
και την αδικία, αναπαράγουν τη βία που ήδη έχουν ζήσει, ακόμα και με μεγαλύτερο
σθένος…Και ο φαύλος κύκλος δεν τελειώνει ποτέ.
Η Διεθνής Αμνηστία κάνει μία μεγάλη
εκστρατεία για την προστασία των μεταναστών από τη Λατινική Αμερική που
διασχίζουν με τα πόδια το Μεξικό, στο δρόμο τους προς αμερικανικό έδαφος.
Πρόκειται για ένα από τα πιο επικίνδυνα ταξίδια στον κόσμο, κατά τη διάρκεια του
οποίου είναι εκτεθειμένοι στην εγκληματική δράση συμμοριών, απαγωγές, βιασμούς,
τη διαφθορά των αρχών…
Όμως, αντί να μιλήσουμε απαισιόδοξα για
τις τραγικές αυτές συνθήκες, θα θέλαμε να γνωρίσετε αυτό το ελπιδοφόρο βίντεο
της Διεθνούς Αμνηστίας http://www.sendsocks.org/με τίτλο ‘Τι θα έπαιρνες μαζί σου;’. Σας καλούμε να
το προβάλλετε στους μαθητές σας, σε ένα πνεύμα συζήτησης πάνω στο άγχος και την
εγρήγορση που θα ένιωθε ο καθένας μας αν ήταν αναγκασμένος να αφήσει άμεσα τη
χώρα του, χωρίς εγγυήσεις ή κάποια προστασία. Είναι εύκολα αντιληπτό από το
βίντεο αυτό, ότι τις ίδιες απαντήσεις που δίνουν καθημερινοί Μεξικανοί πολίτες,
θα έδινε ο καθένας από εμάς. Είναι η πιο τρανή ένδειξη οικουμενικότητας των
ανθρωπίνων αναγκών και των δικαιωμάτων που συνδέονται με
αυτά…
Στη συνέχεια, μπορείτε να καλέσετε τους
συμμαθητές σας να υπογράψουν την έκκληση της Διεθνούς Αμνηστίας προς τις αρχές του
Μεξικού και να επιστρατεύσετε
τη δημιουργικότητα τη δική σας και των συμμαθητών σας, προκειμένου να στείλετε πιο
πρωτότυπες εκκλήσεις: να τις συντάξετε από κοινού με τους συμμαθητές σας, να
παίξετε ένα σκετς και να το βιντεοσκοπήσετε ή να φτιάξετε ζωγραφιές για τα ίδια
τα θύματα, να συνθέσετε ένα τραγούδι…
Τέλος, σας καλούμε να εμπνεύσετε στους συμ
μαθητές σας την αλληλεγγύη για αυτούς τους ανθρώπους, κάνοντας κάτι πολύ απλό,
όπως μας δείχνει και το βίντεο: διεξάγοντας στο σχολείο σας έναν έρανο…για
κάλτσες! Θα πρέπει να είναι σε καλή κατάσταση φυσικά, και να αφορούν όλα τα
μεγέθη, καθώς στα μεταναστευτικά αυτά ρεύματα βρίσκονται συχνά και παιδιά και
έφηβοι. Όλες οι κάλτσες θα πρέπει να έχουν παραδοθεί στη Διεθνή Αμνηστία το
αργότερο έως 15 Μαίου, προκειμένου να αποσταλούν σε ξενώνα προστασίας μεταναστών
που έχει στηθεί στο Μεξικό.
Επειδή μοιάζει ο χειμώνας να θέλει να εγκατασταθεί μόνιμα στις ζωές μας, αποτρέποντας τον ερχομό της άνοιξης.
Επειδή η απειλή μιας Έρημης Χώρας, γίνεται όλο και πιο πραγματική ως προοπτική μέλλοντος για τον τόπο μας.
Επειδή έχουμε κάθε λόγο να αμφιβάλλουμε αν η ποίηση μπορεί να γιορτάζει τη μέρα της, ακίνδυνα και αθώα, όταν γύρω μας καταρρέουν το δίκαιο, η πνευματική μας υπόσταση, η χώρα μας η ίδια. Θελήσαμε να συναντήσουμε εμείς την ποίηση και την άνοιξη, στους δρόμους της ψυχής μας, να αναζητήσουμε στην αμηχανία, στον θυμό και στην απόγνωση που έχουν πια τα βλέμματα των συμπολιτών μας, την ελπίδα του Αύριο.
Σήμερα, Τετάρτη 21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, σας καλούμε με όπλο την Ποίηση ενάντια στην Κρίση.
Τα συνθήματά μας ας γίνουν τα ποιήματα, αναφορά μας οι Ποιητές μας, στο μυαλό μας οι στίχοι που μπορούν να γεννήσουν έναν άλλο στοχασμό, ένα άλλο μέλλον μέσα από το παρόν και το παρελθόν μας.
Μια ημέρα υπεράσπισης ενός Πολιτισμού που δεν κρίνεται από την Κρίση, που όταν μνημονεύεται απαντά, με το δικό του τρόπο, στα όποια Μνημόνια…
Γιοτάζουμε με στίχους ποιητικούς:
ΚΑΛΛΙΑ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Οι μέρες που ζούμε
Ο έρωτας είναι περίεργο πράγμα
τώρα που η πόλη καίγεται
κι οι νύχτες μοιάζουν με λαμπάδες
αν κάτι με κρατά απ' το να σ' αγαπήσω
είναι που δεν τολμά να βάλει τέλος
ο χειμώνας
από έγνοια μην τερματίσει την ελπίδα
στα χείλη
που 'χουν μείνει δίχως φιλί
κι αυτή η πόλη τρομαγμένη κι ανέραστη
περιμένει στην άκρη μιας άλλης πόλης
εχτές το μετρό κουβαλούσε εμάς απεργούς, διαδηλωτές, αργόσχολους κι αυτούς που έτυχε να είναι εκεί εγώ ένας από αυτούς αυτή την ώρα τη μεσημεριανή που δεν έλεγε η βροχή να κοπάσει εχτές στο μετρό πρόσεξα για πρώτη φορά δίπλα στο διπλό τζάμι γερμανικής κατασκευής τον απηνιδωτή μπορεί και να μου τον έδειξε κάποιος μια κάποια άλλη φορά μα χτες το βλέμμα μου σκόνταψε πάνω του και σκάλωσε
σε περίπτωση ανάγκης σκέφτηκα τι μάταιο να προβλέπεις αυτό που ήδη ξέρεις πονάμε περισσότερο γι' αυτά που θα ζήσουμε αυτή η ανέραστη πόλη δεν έχει ανάστημα μόνο κραδαίνει τις πατερίτσες πάνω από τα κεφάλια μας σαν θεός τιμωρός μην τύχει κι ερωτευτούμε μην τύχει κι ελπίσουμε σε κάτι
και κάτι μέσα μου σκιρτά οι αισιόδοξοι θα πουν ο πρώτος χτύπος οι λιγότερο αισιόδοξοι θα το ονομάσουν αναλαμπή όπως η φωτιά που ορθώνεται λίγο πριν κάψει και το τελευταίο οχυρό μετά θα σβήσει
Η ιστοσελίδα www.greecevirtual.gr δημιουργήθηκε για να σας
«περιηγήσει» εικονικά, στα πανέμορφα νησιά της Δωδεκανήσου, μέσα από εκπληκτικές
πανοραμικές εικόνες 360 μοιρών και σας δίνει την δυνατότητα να δείτε τους χώρους
και τα τοπία από κάθε πλευρά τους, γυρίζοντας την εικόνα με το ποντίκι σας, σε
όποια κατεύθυνση θέλετε δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, συνοδευόμενη από τους
φυσικούς ήχους του χώρου πού περιηγείστε!
Η ιστοσελίδα αποτελεί ένα πρωτοποριακό εικονικό «ξεναγό»
που σας ενημερώνει και σας ξεναγεί με εικόνα, βίντεο, ήχο (τον ήχο του κύματος ,
των γλάρων κλπ.) και σύντομες πληροφορίες για κάθε τόπο που επισκέπτεστε στην
ελληνική και αγγλική γλώσσα.
Μπορείτε να περιηγηθείτε στα σοκάκια και την εξοχή των
νησιών ακόμα και το βράδυ , Κω, Ρόδου, Καλύμνου, Νισύρου, Πάτμου, Σύμης, Λειψών,
Καρπάθου, Τήλου και Λέρου. Μπορείτε να περπατήσετε στην «παλιά πόλη» του κάθε
νησιού, να μπείτε στα καταστήματα, μπαρ, εστιατόρια, να μελετήσετε ιερούς χώρους
και μουσεία, να αισθανθείτε το βαθύ μυστήριο της Μονής της Πάτμου, και την
έκλυση αδρεναλίνης στο σπήλαιο της Καλύμνου και να διαλέξετε την παραλία που θα
βουτήξετε!
Μπορείτε να δείτε την Αθήνα με τις γειτονιές της, την
Έδεσσα με τους καταρράκτες της, τα Λουτρά Πόζαρ στο Λουτράκι στην Αριδαία και
την Χαλκιδική με τις κρυστάλλινες παραλίες της!
Η ιστοσελίδα είναι ένα πρωτότυπο και διασκεδαστικό
project του δημιουργικού γραφείου ΚΙΝΗΤΡΟ της Κω, αποτέλεσμα μιας ορεξάτης
καλλιτεχνικής παρέας η οποία συνεχώς ανεβάζει νέους όμορφους τόπους και πόλεις
της πανέμορφης Ελλάδας μας. ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ...
Το Μπολερό του Ραβέλ
στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Κοπεγχάγης! Χαλαρώστε για πέντε λεπτά
και απολαύστε! Ξαφνική συγκέντρωση μουσικών στον κεντρικό σιδηροδρομικό
σταθμό της Κοπεγχάγης! Στις 2 Μαΐου 2011 η Φιλαρμονική της Κοπεγχάγης εξέπληξε
τους διερχομένους από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλεως. Παρουσίασε
ένα απροσδόκητο σύντομο μουσικό συμβάν, ερμηνεύοντας το Μπολερό του Ραβέλ με
τους μουσικούς να συναθροίζονται προοδευτικά καθώς το ορχηστρικό κομμάτι
παιζόταν. Το βίντεο - που δεν δείχνει μόνο τη σταδιακή συγκέντρωση της ορχήστρας
αλλά και τις εκφράσεις ικανοποιήσεως των παρόντων - είναι εξαιρετικό και
πραγματικά απολαυστικό.
Μα... ναι! Αυτές οι μικρές
οάσεις μας χρειάζονται...
