Υπενθυμίσεις Καρδιάς

Να θυμάμαι πως οι άνθρωποι γίνονται πολλές φορές  εγωιστές και δεν νοιάζονται για τους γύρω τους.  Κοιτάνε μόνο το συμφέρον τους και το πως να πετύχουν τους στόχους τους ακόμα κι αν αυτό προϋποθέτει να ποδοπατήσουν κάποιους άλλους.
Να θυμάμαι πως οι μόνοι άνθρωποι που θα βρίσκονται πάντα δίπλα μου είναι η οικογένειά μου, αλλά και αυτοί που επιλέγουμε να περιλάβουμε σ’αυτήν.

Να θυμάμαι πως οι φιλίες είναι δύσκολο να κρατηθούν και πως χρειάζονται κόπο και προσπάθειες, μα το κέρδος είναι ανεκτίμητο.
Να θυμάμαι να ακούω πολλά και να πιστεύω ελάχιστα. Δεν αρκούμαι πλέον σε λόγια. Θέλω πράξεις.
Να θυμάμαι να αγαπώ και  να δείχνω στους ανθρώπους που αγαπώ την αγάπη μου  και να μην απαιτώ ποτέ την ανταπόδοση αυτού του συναισθήματος.
Να θυμάμαι να κάνω πάντα αυτό που αισθάνομαι γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να την ζει κανείς με απωθημένα.

Να θυμάμαι να ζω το σήμερα και να το χαίρομαι γιατί το αύριο δεν ορίζεται από μας και δεν ξέρουμε αν θα ‘μαστε εδώ για να το ζήσουμε.
Να θυμάμαι πως την ζωή  ακόμα κι αν προσπαθήσουμε να την προγραμματίσουμε, πάντα θα βρεθεί κάτι για να μας υπενθυμίσει πως αυτό δεν εξαρτάται από μας.
Να θυμάμαι να αναλαμβάνω τις ευθύνες των πράξεων μου και να αναγνωρίζω τα λάθη μου.  Μέσα από αυτό ωρίμασα και μέσα από αυτά τα λάθη διδάκτηκα πολλά, αν και είμαι σίγουρη ότι κάποια από αυτά θα τα επαναλάβω.
Να θυμάμαι να αποδέχομαι τον εαυτό μου και να τον συγχωρώ. Αυτό είναι αναγκαίο για να μπορώ να προχωράω μπροστά.
Να θυμάμαι να στηρίζομαι στις δικές μου δυνάμεις, γιατί έτσι, όταν χάνω τα πόδια μου, δεν θα χρειάζεται να βασίζομαι σε κανέναν για να ορθοποδήσω.
Να θυμάμαι να μην στηρίζω τα όνειρα μου σε κανέναν, γιατί μόνο από μένα εξαρτάται η πραγματοποίηση τους.

Να θυμάμαι οτι η αγάπη θέλει ηρωισμό, θυσίες  κάθε μέρα και κάθε ώρα.

Να θυμάμαι να μην στρέφω το δάκτυλο μου σε κανένα γιατί πάντα τα άλλα τέσσερα είναι στραμμένα προς εμένα.
Να θυμάμαι πως ανάμεσα στους ανθρώπους που θα συναντήσω στον δρόμο μου, θα ‘ναι πολλοί αυτοί που θα θελήσουν να μου κάνουν κακό μα έμαθα πια να τους ξεχωρίζω και να τους προσπερνώ.
Το πιο σημαντικό, έμαθα όταν πέφτω, να μαζεύω τις δυνάμεις που μου έχουν απομείνει και να ξανασηκώνομαι…όσες φορές κι αν αυτό συμβαίνει… Ναι, έμαθα να πεισμώνω, να παλεύω και να προσπαθώ.
Έμαθα να αντέχω.
Μπορεί να χάνω προσωρινά τον δρόμο μου, μα δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάω τον προορισμό μου…