Τι όμορφος κόσμος είναι αυτός που ζούμε!

Ο κόσμος μας είναι πανέμορφος! Τόσο πολύ που δεν μένει παρά... να τον χαρούμε!

Δείτε αυτό το εξαιρετικό δίλεπτο video του BBC, είναι σκέτη ποίηση!

Ωραία που 'ναι η τεμπελιά!

Άντε να γελάσει μια στάλα το χειλάκι μας καλοκαιριάτικα! 

Διαβάστε λοιπόν τις δέκα εντολές του τεμπέλη...

1. Ζούμε για να αναπαυόμαστε....

2. Αγάπα το κρεβάτι σου. Είναι ο Ναός σου.

3. Αν δεις κάποιον να ξεκουράζεται βοήθησέ τον.

4. Ξεκουράσου όλη την ημέρα, για να κοιμηθείς καλύτερα τη νύχτα.

5. Η δουλειά είναι ιερή. Μη την αγγίζεις.

6. Μη κάνεις τίποτα αύριο, αν μπορείς να το κάνεις μεθαύριο.

7. Δούλεψε όσο λιγότερο μπορείς. Τα υπόλοιπα άστα στους άλλους.

8. ΗΡΕΜΑ!!! Κανείς δεν πέθανε κατά την ξεκούραση. Άσε που δουλεύοντας, μπορεί να χτυπήσεις.

9. Όταν σου 'ρθει επιθυμία να δουλέψεις, ξάπλωσε μέχρι να σου περάσει.

10. Μη ξεχνάς... Δουλειά σημαίνει υγεία. Πρόσφερέ την λοιπόν στους ... «άρρωστους».

Ντροπή!

Ένα εξαιρετικό άρθρο του δημοσιογράφου Νίκου Ξυδάκη διαβάσαμε και σας το μεταφέρουμε...

Τίτλος του, "Ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ με".

Η διανομή τροφίμων από τη Χρυσή Αυγή, στην πλατεία Συντάγματος, μόνο σε όσους επεδείκνυαν ελληνική ταυτότητα και κατεγράφοντο τα στοιχεία του αίματός τους, προσημαίνει την ώρα μηδέν για την ελληνική κοινωνία, την ώρα της ηθικής και ψυχικής της αποσάθρωσης. 

Μόνο ντροπή μπορεί να νιώσει ένας Ελληνας, ακόμη και στην πληγωμένη Ελλάδα του 2012, όταν μελανοχίτωνες μοιράζουν μακαρόνια εξετάζοντας το αίμα του πεινώντος. Ντροπή, γιατί αυτή η ωμά ρατσιστική ενέργεια διεξάγεται υπό την σκιά της δημοκρατικής Βουλής των Ελλήνων.

Ντροπή, γιατί η διάκριση αίματος ποδοπατά όλες τις παραδόσεις ελληνικού πολιτισμού, όπως κι αν τις δει κανείς, από τον Ξένιο Δία και την Αθηνά Ξενία των ομόγλωσσων αρχαίων προγόνων έως τον Καππαδόκη Μέγα Βασίλειο τον ελληνοχριστιανό ομόδοξο: «Εάν εύρης εχθρόν που ευρίσκεται εις δυσκολίαν μη προσθέσης εις την οργήν που σε κατέχει την εκδίκησιν, αλλά να τον θρέψης όπως εκείνος έθρεψε τους αδελφούς που τον επώλησαν.» (Μ. Βασίλειος, Εν λιμώ και αυχμώ).

Ντροπή. Και δέος για το τι περιμένει όποιον περιφρονεί ιδρυτικές συνθήκες της ανθρωπιάς: «ξένος ήμην και ου συνηγάγετέ με, γυμνός και ου περιεβάλετέ με, ασθενής και εν φυλακή και ουκ επεσκέψασθέ με». Ας μην αναρωτηθεί κανείς μωρός σήμερα: «Κύριε, πότε σε είδομεν πεινώντα ή διψώντα ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή εν φυλακή και ου διηκονήσαμέν σοι;» Η απάντηση θα είναι πάντα η ίδια, τρομερή και ισχύουσα: «Εφ’ όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων των ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε. Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον» (Ματθ. 25:41-46) 

Κόλαση είναι ο κόσμος του αρχέγονου αίματος και της ωμής βίας, τα μακαρόνια του μελανοχίτωνα φουσκωτού. Κι όσοι προσπερνούν τέτοιες ωμότητες, με μικροδικαιολογίες και μουρμουρητά, ας ετοιμαστούν να δείχνουν εφεξής ταυτότητα και αίμα, για να μιλούν, να σκέφτονται, να αναπνέουν.

 Πηγή: http://vlemma.wordpress.com/2012/08/04/xenoshospes-eram-et-non-collexistis-me/

Καλώς τον Αύγουστο τον Μέγα!

Καλωσόρισμα του λαμπερού, ηλιόλουστου και θαλασσινού Αυγούστου με ένα βίντεο που ετοίμασε ο σκηνοθέτης Θεόδωρος Παπαδουλάκης
(δική του δουλειά ήταν η τηλεοπτική επιτυχία "Το Νησί"),
για την υπέροχη Κρήτη μας! 

Εδώ έχουμε ανοιχτή καρδιά και χαμογελαστά χείλη!

Η Ευρώπη στα βράχια: πόλεις-ακροβάτισσες!

Πως είναι να ζεις σε πόλη που στην κυριολεξία κρέμεται στα βράχια; Μάλλον δεν έχει καμία διαφορά για τους κατοίκους... Για εμάς όμως που βλέπουμε τις φωτογραφίες, πραγματικά μένουμε με το στόμα ανοικτό. Πάμε να δούμε μία μία με φωτογραφίες τις πόλεις της Ευρώπης που έχουν τη μοναδική τους ομορφιά και αξίζει να πας ταξίδι να τις δεις από κοντά. Πρόκειται για αρχιτεκτονικά επιτεύγματα. Μέσα σε αυτές τις όμορφες και παράξενες πόλεις πρώτη-πρώτη η δική μας Σαντορίνη... Ξεκινάμε; 

Μπονιφάτσιο. Βρίσκεται στη νότια Κορσική. Ολη η πόλη είναι χτισμένη σε ένα βράχο. Έτσι και κάνεις το λάθος βήμα βρέθηκες στη θάλασσα.

Καστελφολίτ. Θεωρείται ένα από τα πιο όμορφα χωριά της Καταλονίας στην Ισπανία. Τα σπίτια είναι χτισμένα ακριβώς πάνω στα βράχια.

Και αλλάζουμε πόλη και πάμε στο Ποσιτάνο. Σε έναν από τους πιο διάσημους τουριστικούς προορισμούς στην περιοχή Αμάλφι.

Ροκαμαντούρ. Θαυμάστε το. Και αν μπορείτε πάτε να το δείτε. Βρίσκεται στη νοτιοδυτική Γαλλία.

Ρόντα. Η πόλη που νομίζεις ότι όπου νάναι θα πέσει στον γκρεμό. Βρίσκεται στη Μάλαγα, Ισπανία. Για να φτάσεις στην πόλη πρέπει να σκαρφαλώσεις.

Ο... λαθρεπιβάτης!

Μια εξαιρετική ιστορία, έξυπνη αλλά και αστεία με τίτλο "Ο λαθρεπιβάτης (Schwarzfahrer)", σάς καλούμε να δείτε παρακάτω. Θέμα της; Η καταδίκη του καθημερινού, ύπουλου όσο και χυδαίου ρατσισμού...

Επτά τροφές που διώχνουν το άγχος και την πίεση και μάς απογειώνουν!

Σε έχει επηρεάσει η μαυρίλα της… περιρρέουσας ατμόσφαιρας και η οικονομική κρίση; Μην το βάζεις κάτω. Δες επτά γευστικές και πολύ ευεργετικές τροφές που θα σου φτιάξουν τη διάθεση.

  

Zυμαρικά

 

Εκτός από τη νοστιμιά τους, τα ζυμαρικά έχουν και μια ακόμα ιδιότητα: βοηθούν τον εγκέφαλο να συνθέσει ευκολότερα σεροτονίνη (ορμόνη που ελέγχει τη διάθεση δρώντας ως αντικαταθλιπτικό). Και αυτό γιατί τα ζυμαρικά (όπως και τα δημητριακά ολικής άλεσης, οι πατάτες και άλλα) είναι πλούσια σε σύνθετους υδατάνθρακες, που διατηρούν πιο σταθερό το σακχάρο του αίματος και εμποδίζουν τις απότομες αυξομειώσεις των επιπέδων ενέργειας. 

Μαύρη σοκολάτα 

Ακόμα και μια μπουκιά μαύρης σοκολάτας θα διώξει την ένταση και τα αρνητικά συναισθήματα, ύστερα από μια δύσκολη μέρα. Και αυτό γιατί είναι πλούσια σε αντιοξειδωτικές ουσίες και σε τρυπτοφάνη, που μεταβολίζεται σε σεροτονίνη (ορμόνη που συνδέεται με τη βελτίωση της διάθεσης). Περιέχει, επίσης, σημαντικές ποσότητες σεληνίου και μαγνησίου, που σε κάνουν να νιώθεις καλύτερα. Τώρα το καλοκαίρι, απόλαυσε ένα δροσιστικό παγωτό, από μαύρη σοκολάτα. 

Ξηροί καρποί

Oι ξηροί καρποί είναι πλούσιοι σε μαγνήσιο, μέταλλο που ηρεμεί το νευρικό σύστημα, επειδή μπλοκάρει την εισαγωγή διεγερτικών ερεθισμάτων στον εγκέφαλο. Έρευνες δείχνουν ότι το στρες, αλλά και η πάροδος της ηλικίας μειώνει την ποσότητα μαγνησίου που έχει ο οργανισμός μας, με αποτέλεσμα να αυξάνονται σημαντικά οι ορμόνες του στρες, προκαλώντας εκνευρισμό, αφού ουσιαστικά εμποδίζουν το μυϊκό σύστημα να χαλαρώσει. 

Πουλερικά

 

Τα πουλερικά και ιδιαίτερα η γαλοπούλα είναι πλούσια σε τρυπτοφάνη, ένα αμινοξύ που συμβάλει στην παραγωγή σεροτονίνης και “ανεβάζει” τη διάθεση. Να προσέχεις πάντα, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, να μαγειρεύεις πολύ καλά τα πουλερικά, για να απομακρύνεις κάθε ενδεχόμενο να πάθεις σαλμονέλα. 

Σπαράγγια

Εκτός από πολύ νόστιμα, τα σπαράγγια είναι και πολύ ευεργετικά για τον οργανισμό και τη διάθεσή σου. Είναι μια πολύ καλή πηγή φυλικού οξέος, που βελτιώνει τη διάθεση. Δοκίμασέ τα ψητά, σκέτα ή με ελαφριά σάλτσα άπαχου γιαουρτιού. Θα τα λατρέψεις. 

Αυγά

Καταρχάς έχουν βιταμίνη B 12 που είναι σημαντική για την υγεία των νευρικών κυττάρων. Η έλλειψη της συγκεκριμένης βιταμίνης προκαλεί ευερεθιστότητα (τσαντίζεσαι εύκολα δηλαδή) κατάθλιψη και κακή διάθεση. Μην υπερβάλλεις όμως. Δυο αυγά την ημέρα είναι αρκετά. 

Μέλι

Περιέχει βιταμίνη Β, σίδηρο, μαγγάνιο και 181 άλλα στοιχεία που ρίχνουν τα επίπεδα του στρες. Το μέλι είναι από τις πιο καλές, σούπερ τροφές που πρέπει να συνηθίσεις να τρως καθημερινά αν θέλεις να δουλεύει ο οργανισμός σου “ρολόι”.

Πηγή: cosmo.gr

Αυτός είναι ο πλανήτης μας, η υπέροχη κατοικία μας!

Ετοιμαστείτε για τον γύρο της Γης και μάλιστα με έναν συγκλονιστικό τρόπο! Παρακάτω απολαύστε το πιο εντυπωσιακό βίντεο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και μας δείχνει για πρώτη φορά την υπέροχη γη μας με έναν θεαματικό τρόπο!

"Αυτός είναι ο πλανήτης μας" είναι ο τίτλος του εντυπωσιακού video από τον 18χρονο Κροάτη Tomislav Safundžić, ο οποίος χρησιμοποίησε υλικό από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό της NASA για να παρουσιάσει την Γη έτσι όπως σπάνια έχουμε την ευκαιρία να δούμε.

Πώς νιώθει ένα παιδί με αυτισμό;

Ακούμε πολλά και συχνά για τους συνανθρώπους μας με αυτισμό. Το παρακάτω video έχει δημιουργηθεί από έναν Αμερικανό 30 ετών με διάγνωση αυτισμού υψηλής λειτουργικότητας, εξηγεί πολλά πράγματα για τον μυστήριο -για μάς μυστήριο- κόσμο των αυτιστικών και μάς προκαλέι να πλώσουμε χέρια και να σμίξουμε καρδιές. 

Στη μετάφραση, η Ελένη Μανθά, εργοθεραπεύτρια. 

Από το Εγώ στο Εμείς...

Καλοκαιρινές σκέψεις για ένα "εμείς" που λιάζεται ανέμελα στις παραλίες, που τραγουδάει δυνατά τα βράδια, που αστειεύεται με όλα τα ωραία της ζωής, που γεύεται μυρωδιές και γεύσεις, που ονειρεύεται με αστερισμούς και πεφταστέρια...

Υπέροχη Κρήτη μας σε αγαπάμε!

Εκπληκτικό βίντεο πλούσιο σε εικόνες της μάνας γης μας: της Κρήτης μας. Ομορφιές απίστευτες της φύσης και των ανθρώπων της ιδαίτερης πατρίδας μας που τόσο αγαπάμε... 

Σας καλωσορίζουμε στο μεγάλο ιστορικό νησί μας!


 

Η Ελληνική Γλώσσα είναι γεμάτη μουσικότητα!

Η Μαρία Τζωρακάκη μάς υπενθυμίζει την ομορφιά, 

τη σοφία και τη μουσικότητα της ελληνικής γλώσσας!

Η αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την Ελληνική γλώσσα (βιβλίο Γκίνες)

Η ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ’ αυτήν δεν υπάρχουν όρια (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

Η Ελληνική και η Κινέζικη είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον. Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

Το «πιρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πιρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λες, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.

Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.

Η ΣΟΦΙΑ

Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω.

Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει ως ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».

Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». ∆ιότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικών Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πας όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση (=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.

«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.

Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ 

Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:

«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα:

«Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάσσουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατεξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α.Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».

∆υστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητα της.

Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

Το πορτρέτο της ειρήνης

Μια φορά ένας βασιλιάς προκήρυξε διαγωνισμό ζωγραφικής με ένα σημαντικό βραβείο για τον καλλιτέχνη που θα έφτιαχνε τον ωραιότερο πίνακα με θέμα την ειρήνη. Ανταποκρίθηκαν πολλοί καλλιτέχνες. Ο βασιλιάς εξέτασε όλους τους πίνακες. Μετά από πολλή σκέψη κατέληξε σε δύο από τους οποίους έπρεπε να επιλέξει τον καλύτερο.

Ο ένας πίνακας απεικόνιζε μια ήρεμη λίμνη. Η λίμνη γινόταν ένας τέλειος καθρέφτης για τα ήρεμα βουνά που υψώνονταν γύρω της. Τα μαλακά άσπρα σύννεφα ταξίδευαν σε ένα γαλανό ουρανό. Όποιος έβλεπε αυτόν τον πίνακα θα έλεγε ότι ήταν η τέλεια εικόνα της ειρήνης.

Ο άλλος πίνακας απεικόνιζε βουνά. Ήταν γυμνά και άγρια. Ο ουρανός γκρίζος, με μπλάβα σύννεφα που φέρνανε καταιγίδα. Αστραπές και κεραυνοί παντού. Στην πλαγιά ενός βουνού ένας αφρισμένος καταρράκτης. Ο βασιλιάς έψαχνε, αλλά η ειρήνη πουθενά.

Ώσπου το μάτι του έπεσε σε έναν μικρό θάμνο που ήταν πίσω από τον καταρράκτη σε ένα κοίλωμα του βράχου, χωρίς να βρέχεται από τα ορμητικά νερά του. Μέσα στο μικρό θάμνο, ένα ζευγάρι πουλιών είχε χτίσει τη φωλιά του και αυτή ήταν η στιγμή που τάιζαν τα μικρά τους.  Ήταν η τέλεια εικόνα της ειρήνης.

Ο βασιλιάς επέλεξε τη δεύτερη εικόνα. 
«Επειδή», εξήγησε, «η ειρήνη δεν είναι η έλλειψη των προβλημάτων, αλλά όταν μέσα στα προβλήματα της ζωής είμαστε ήρεμοι στην καρδιά μας. Αυτή είναι η πραγματική έννοια της ειρήνης».



Πηγή: http://www.healingstory.org/crisis/peace/portrait_of_peace.html
Offered by Linda Spitzer ©2001

Η Χώρα της Ευτυχίας

 Ένας μακρινός ταξιδευτής, οδοιπόρος και αναζητητής της ουσίας της ζωής, φτάνει   σε ένα δάσος με ψηλά δέντρα.  Ο δρόμος του όμως χωρίζει στα δυο. Ποιόν να πάρει, αυτόν προς τα δεξιά ή τον άλλο προς τα αριστερά; 

Τα δέντρα είναι γεμάτα κοτσύφια. Ρωτάει λοιπόν κάποιον κότσυφα:

-  Έχετε αρχηγό;

-  Ναι, του απαντάει αυτός.

-  Και πού μπορώ να τον βρω;

-  Θα τον φωνάξω, του λέει ο κότσυφας.

-  Και πώς τον λένε τον αρχηγό σας;

-  Σοφό τον λένε.

-  Και γιατί τον λένε Σοφό;

-  Γιατί λέει πάντα τα ίδια, του απαντάει ο κότσυφας και δίνει μια με τις φτερούγες του και χάνεται.

Ο ταξιδευτής του κόσμου κάθισε και ακούμπησε σε ένα δέντρο για να ξεκουραστεί. Σε λίγο, νάσου ένας αργός και γέρος κότσυφας.

-   Άκουσα πως μ’ έψαξες. Είμαι ο Σοφός.

-   Ναι, θέλω να πάω στη Χώρα της Ευτυχίας αλλά βρίσκομαι στο σταυροδρόμι και δε ξέρω ποιόν δρόμο να πάρω. Αυτόν προς τα δεξιά, ή τον άλλο προς τα αριστερά;

-   Στη Χώρα των κοτσυφιών υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο ένας μακρύς και δύσκολος κι ο άλλος σύντομος και εύκολος.

-  Εσύ τί με συμβουλεύεις; Ποιόν να ακολουθήσω;

-  Α! Εσύ αποφασίζεις. Μα να ξέρεις. Τα δέντρα είναι των κοτσυφιών. Οι δρόμοι όμως ανήκουν σε δύο γυναίκες.

-  Και πληρώνεις φόρο σ’ αυτές;

-  Μάλλον.

-  Και τις γνωρίζεις αυτές τις γυναίκες;

-  Τις έχω δει. Η μια είναι όμορφη και καπάτσα. Αυτή έχει το σύντομο δρόμο. Η άλλη είναι γλυκιά και ταπεινή. Αυτή έχει τον μακρύ δρόμο.

-  Και ποιόν να ακολουθήσω  εγώ;

-  Και οι δύο δρόμοι, σε πάνε στη Χώρα της Ευτυχίας!

-  Και ποιος είναι ο καλύτερος;

-  Και οι δύο δρόμοι, σε πάνε στη Χώρα της Ευτυχίας!

-  Και ποιός θα μου αρέσει;

-  Και οι δύο δρόμοι, σε πάνε στη Χώρα της Ευτυχίας!

Αυτά  είπε ο Σοφός, και χάθηκε στα δέντρα  . . . .

Τα κλειδιά και το φως

Ιστορίες για να σκεφτόμαστε, εικόνες για να ζούμε!

Ο Ναστραντίν έχασε τα κλειδιά του μέσα στο σπίτι του. Το σπίτι του όμως ήταν σκοτεινό, για αυτό βγήκε από το σπίτι του κι άρχισε να ψάχνει κάτω από μια κολώνα με φως. 

«Τα κλειδιά σου τα έχασες στο σπίτι κι όχι στο δρόμο», του υπενθύμισε η γυναίκα του. 

«Αυτό το ξέρω, αλλά στο σπίτι δεν έχει φως, ενώ εδώ έξω μπορώ να βλέπω καλύτερα», απάντησε ο Ναστραντίν!!!

Όταν γεννιούνται πεταλούδες...

Ένας άνθρωπος παρατηρούσε για αρκετές ώρες τη γέννηση μιας πεταλούδας, καθώς εκείνη αγωνιζόταν να περάσει τη σώμα της μέσα από ένα μικρό άνοιγμα που είχε ανοίξει στο κουκούλι της. Κάποια στιγμή σταμάτησε τις προσπάθειες και φάνηκε ανήμπορη να προχωρήσει άλλο. 

Έτσι ο άνθρωπος αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα. Με ένα ψαλίδι, έκοψε ένα κομμάτι του κουκουλιού μεγαλώνοντας το άνοιγμα. Η πεταλούδα ξεπρόβαλε εύκολα, αλλά είχε το σώμα της πρησμένο και τα φτερά της μαραμένα. Ο άνθρωπος συνέχισε να παρατηρεί την πεταλούδα και περίμενε ότι κάποτε τα φτερά της θα μεγάλωναν και θα άπλωναν για να πετάξει. Κάτι τέτοιο όμως, δε γινότανε. 

Αντίθετα, η πεταλούδα πέρασε την υπόλοιπη ζωή της σέρνοντας το πρησμένο σώμα της και έχοντας τα φτερά της μαραμένα. Ποτέ δεν μπόρεσε να πετάξει. Αυτό που ο άνθρωπος με την καλοσύνη αλλά και τη βιασύνη του δεν κατάλαβε, ήταν πως όσο η μικρή πεταλούδα αγωνιζότανε να βγει από το μικρό άνοιγμα που άνοιξε στο κουκούλι της, το υγρό από το σώμα της θα διοχετευόταν αργά-αργά στα φτερά της, που έτσι αυτά θα άπλωναν και θα ήταν έτοιμη να πετάξει.

Μια ζωή συντροφικότητας, αγάπης και ευγένειας

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι γιόρταζε τη χρυσή επέτειο του γάμου τους. Ενώ έπαιρναν το πρόγευμά τους, η γυναίκα σκέφτηκε: «Για πενήντα χρόνια, από σεβασμό, έδινα πάντα στο σύζυγό μου την ξεροψημένη πλευρά του πρωινού κέικ. Σήμερα θέλω επιτέλους να απολαύσω αυτήν την λιχουδιά κι εγώ». 

Για πρώτη φορά λοιπόν, κράτησε για τον εαυτό της την ξεροψημένη πλευρά του πρωινού κέικ και έδωσε την μαλακή πλευρά στο σύζυγό της. Ο σύζυγός της, παρά τους φόβους της, όχι μόνον δεν πειράχτηκε αλλά αντιθέτως ήταν πολύ ευχαριστημένος, φίλησε το χέρι της και της είπε: 

«Αγαπητή μου, μόλις μου έδωσες μια μεγάλη χαρά. Για πενήντα χρόνια δεν έχω δοκιμάσει ποτέ το μαλακό μέρος του κέικ, που είναι αυτό που επιθυμώ περισσότερο.  Δε σου το ζήτησα ποτέ, επειδή πάντα σκεφτόμουν ότι εσύ το επιθυμείς τόσο πολύ, όσο και εγώ».

Δύο ταξιδιώτες μοναχοί

Δύο ταξιδιώτες μοναχοί έφθασαν σε έναν ποταμό, όπου συνάντησαν μια νέα γυναίκα.

Επειδή αυτή φοβόταν το ρεύμα του ποταμού, ρώτησε εάν θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν να περάσει απέναντι.

Ο ένας από τους μοναχούς δίστασε, αλλά ο άλλος την έβαλε γρήγορα επάνω στην πλάτη του και την πέρασε στην αντίπερα όχθη. Αυτή τον ευχαρίστησε και συνέχισε το δρόμο της.

Οι δυο μοναχοί συνέχισαν και αυτοί το δρόμο τους, αλλά αυτός που δίστασε να μεταφέρει τη γυναίκα ήταν συνεχώς ανήσυχος. Μετά από πολλές ώρες, ανίκανος πλέον να κρατήσει τη σιωπή του, είπε:

«Αδελφέ, έχουμε διδαχθεί να αποφεύγουμε οποιαδήποτε επαφή με τις γυναίκες, αλλά εσύ πήρες εκείνη τη γυναίκα και την μετέφερες στους ώμους σου!».

«Ναι αδελφέ» απάντησε ο δεύτερος μοναχός, «εγώ όμως την άφησα στην απέναντι όχθη, ενώ εσύ ακόμα τη μεταφέρεις μαζί σου».

Ο μικρός βάτραχος και το πηγάδι του

Ο μικρός βάτραχος και το πηγάδι του...
Μια ιστορία, μάλλον για... μεγάλους!

Ήταν μια φορά ένας μικρός βάτραχος, που ζούσε σε ένα χωράφι που είχε κι ένα πηγάδι. Θαύμαζε το χωράφι του, για τα χόρτα, για τα δέντρα, μα πιο πολύ για το πηγάδι του. 

Κάποια μέρα πέρασε από το χωράφι του ένας μεγάλος βάτραχος. Ο μικρός βάτραχος τον είδε κουρασμένο και του ζήτησε να καθίσει για λίγο να ξεκουραστεί. Πράγματι, ο μεγάλος βάτραχος κάθισε και ο μικρός βάτραχος τον κέρασε από αυτά που κερνάνε οι βάτραχοι όταν έχουν φιλοξενούμενους. Ο μεγάλος βάτραχος τον ευχαρίστησε και κάποια στιγμή έδειξε ότι ετοιμάζεται να φύγει. Τότε ο μικρός βάτραχος του ζήτησε να μείνει λίγο ακόμη, για να του δείξει το πηγάδι του. 

Πράγματι, ο μεγάλος βάτραχος, έμεινε και τον ακολούθησε μέχρι το πηγάδι του. Όταν φτάσανε εκεί, ο μικρός βάτραχος κατακόκκινος από ενθουσιασμό του είπε: «Να, αυτό είναι το πηγάδι μου». Ο μεγάλος βάτραχος, ήταν καταδεχτικός και με εγκάρδιο χαμόγελο του είπε ότι είναι το πιο ωραίο πηγάδι που είδε ποτέ. Ο μικρός βάτραχος ευχαριστήθηκε και τον ρώτησε που είναι το σπίτι του. «Στη μεγάλη λίμνη», του απάντησε ο μεγάλος βάτραχος. «Μεγάλη λίμνη, που είναι αυτό το μέρος;» ρώτησε ο μικρός βάτραχος. «Να, προς τα εκεί» έδειξε ο μεγάλος βάτραχος, «χίλια πηδήματα μακριά». «Μπορείς να μου περιγράψεις το μέρος σου, να το φανταστώ πώς είναι;» ρώτησε ο μικρός βάτραχος. «Να, είναι ένα μέρος με πολύ νερό». Τότε ο μικρός βάτραχος με μικρά πηδήματα έκανε έναν μικρό κύκλο γύρω από τον εαυτό του και ρώτησε: «έχει τόσο νερό;». «Όχι, έχει πιο πολύ νερό», απάντησε ο μεγάλος βάτραχος. 

Ο μικρός βάτραχος, με μικρά πηδήματα έκανε έναν μεγαλύτερο κύκλο γύρω από τον εαυτό του και ρώτησε: «έχει τόσο νερό;». «Όχι, έχει πιο πολύ νερό», απάντησε καταδεκτικά ο μεγάλος βάτραχος. Τότε ο μικρός βάτραχος, με μικρά πηδήματα έκανε έναν ακόμα μεγαλύτερο κύκλο γύρω από τον εαυτό του και ρώτησε: «έχει τόσο νερό;». «Όχι, έχει πιο πολύ νερό», απάντησε και πάλι καταδεκτικά ο μεγάλος βάτραχος. 

Τότε ο μικρός βάτραχος, με όσο μεγαλύτερα πηδήματα μπορούσε έκανε τον κύκλο του πηγαδιού του και ρώτησε: «έχει η μεγάλη λίμνη σου τόσο νερό;». «Όχι, έχει πιο πολύ νερό», απάντησε ήρεμα ο μεγάλος βάτραχος. Τότε ο μικρός βάτραχος όλο θυμό του είπε: «Λες ψέματα, κανένα μέρος δεν έχει πιο πολύ νερό από το πηγάδι μου!».

Πατάμε γερά άραγε στα πόδια μας, σε αυτό που είμαστε δηλαδή, ή μήπως κρατιόμαστε από τα... δεκανίκια μας, με άλλα λόγια από ό,τι έχουμε;

Τραγουδάμε, δυναμώνουμε και αντέχουμε!

Η Έλενα Φραγκιουδάκη επιλέγει μελωδίες έχοντας κατά νου όσους παλεύουν καθημερινά και δυναμώνουν
μέσα από τις δυσκολίες των καιρών...
Ε, δεν είναι και λίγοι!