Ζ ή σ ε !

Διαβάζοντας το βιβλίο του Leo Buscalia Να ζείς να αγαπάς και να μαθαίνεις, η Γεωργία Τζωρτζάκη σκέφτεται πως τελικά βρίσκουμε μάλλον μια αλλόκοτη απόλαυση στο να στερούμε τον εαυτό μας από ωραία πράγματα. Πρέπει να είναι ένα είδος αυτοτιμωρίας. Βέβαια δεν μπορούμε να κάνουμε ο,τιδήποτε θέλουμε, αλλά κατά διαστήματα πρέπει να κάνουμε κάτι παράλογο, δε συμφωνείτε;

Ένας ογδοντάχρονος μονολογεί:  

«Αν μπορούσα να ξαναζήσω τη ζωή μου από την αρχή, θα έκανα πολύ περισσότερα λάθη αυτή τη φορά. Δεν θα προσπαθούσα να είμαι τόσο τέλειος.Θα αφηνόμουνα περισσότερο. Θα χαλάρωνα, θα έκανα πιο πολλές ανοησίες απ' ό,τι σ' αυτή τη διαδρομή. Για να πω την αλήθεια, ελάχιστα θα ήταν τα πράγματα που θα έπαιρνα τόσο στα σοβαρά. Θα φερόμουν πιο τρελά. Θα ήμουνα λιγότερο συγκρατημένος. Θα διακινδύνευα, περισσότερο, θα 'κανα περισσότερα ταξίδια. Θ' ανέβαινα σε περισσότερες κορφές, θα κολυμπούσα σε περισσότερα ποτάμια, θα κοίταζα περισσότερα ηλιοβασιλέματα, θα έβλεπα περισσότερα μέρη».