Η αγάπη κυκλοφορεί κάπου εδώ γύρω...

Η "μικρή" αγάπη, το μεγάλο συναίσθημα, 

χρωματισμένο από τη Γεωργία Τζωρτζάκη... 

 

Μια φορά κι έναν καιρό σ' ένα σπίτι
κατοικούσε ένα κοριτσάκι εφηβικής ηλικίας
παιδάκι όμορφο σαν την αγάπη

Αγάπη τ' όνομα της
εκεί ζούσε κι ο πατέρας της, χήρος της νεκρής της μάνας
χωρίς λόγο βάραγε την Αγάπη λες κι είχε κάτι με δαύτη
λες κι είχε κάτι πάθει κι αυτός σαν παιδάκι
τέλος πάντων

η Αγάπη δε μίλαγε, μόλις μίλαγε ο πατέρας τη βάραγε
δε σταμάταγε μέχρι αίμα να δει
κι η Αγάπη παρέμενε σιωπηλή σένα δωμάτιο 2x3
στου τοίχου τη γωνιά με τα γόνατα στα χέρια να κρατά
να προσπαθεί να μη μισήσει τον ίδιο της το μπαμπά
μα απ' αυτούς που περιμένουμε ένα ΝΑΙ στο Μ' ΑΓΑΠΑΣ;
καμιά φορά είναι ότι χειρότερο έχουμε για μας.

Οι γείτονες άκουγαν τις φωνές
μα για κάποιο λόγο κανείς δεν έδινε σημασία σε αυτές
κάποιοι λέγαν πως τον πατέρα ξέραν
και δεν τα βάζανε μαζί του γιατί τον τρέμαν
είχανε κι αυτοί έναν τέτοιο λέει
ακόμα δεν τους καταλαβαίνω
μα δεν έχει σημασία εγώ σε τι πιστεύω

το γεγονός παραμένει: η Αγάπη υποφέρει
κι ο πατέρας της ανενόχλητος καταστρέφει
κάπως έτσι η Αγάπη μεγάλωνε διαλυμένη
με μελανιές όποτε τολμούσε να πει μια λέξη
με μια πόρτα κλειδωμένη
αναγκασμένη να μένει κάπου που
δε μπορούσε να προσφέρει αυτά που θέλει..!!!

Μια μέρα κλασική η αγάπη είχε αρπάξει
τόσο ξύλο που φοβόταν να φοβηθεί
και παίρνει αγκαλιά τον πατέρα της κι εκείνος την ρωτάει τι;
"ΜΠΑΜΠΑ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΓΩ Σ' ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ"
κι ο αυτός αντί να συγκινηθεί
παίρνει την κόρη του και την πετάει στο δρόμο σαν σκυλί
πάει να χαθεί και τότε εκείνη τον αποχαιρετάει χαμογελαστή
γιατί η ΑΓΑΠΗ ΣΥΓΧΩΡΕΙ

κι από τότε γυρνάει στους δρόμους και ψάχνει να βρει
κάποιους τρελούς που λένε πως την ψάχνουνε κι αυτοί
άλλοι λένε πως έχει χαθεί
άλλοι λένε πως είναι νεκρή
κι άλλοι πιστεύουν πως έχει φύγει από τη γη
ναι μπορεί ...

κι έχουν περάσει και χιλιάδες χρόνια
 μα πιστεύω πως η αγάπη κυκλοφορεί κάπου ακόμα
μπορεί να 'ναι σε δρόμους η ανάμεσα σε φίλους
εγώ πρέπει να την είδα μια μέρα γράφοντας στίχους.....