Tο δικαίωμα να έχεις μια πατρίδα που σου ανήκει & της ανήκεις

Μια συγκλονιστική επιστολή Ελληνίδας του Λονδίνου

Μακριά από τον τόπο σου είναι ίσως εύκολο να ξεχαστείς! Εμείς οι λίγο ως πολύ «βολεμένοι» Έλληνες του εξωτερικού έχουμε τις δουλειές μας, τον κύκλο μας, σπουδές, μέλλον, προοπτική. Ειδικά το Λονδίνο είναι τέλειο! Έχει τα πάντα. Shopping, fashion, κουλτούρα, τέχνη. Όπως και να το κάνουμε είναι ίσως H Mητρόπολη ανάμεσα σε μητροπόλεις. 

Είναι ίσως όμως πιο δύσκολο να ξεχάσεις, τουλάχιστον για μερικούς από εμάς! Οι δικοί σου πίσω υποφέρουν και ξέρεις ότι κρύβονται για να μη σε πικράνουν, οι φίλοι σε ζηλεύουν... «τι ανάγκη έχεις εσύ; Άσε, καλά είσαι εκεί, μη γυρνάς. Τι να κάνεις, εδώ; Εδώ δεν έχει τίποτα!».

Αχ, κι όμως έχει. Έχει εσένα, φίλε που μου λες να μην έρθω, έχει τη μάνα μου και τον πατέρα μου, έχει αναμνήσεις από τα θερινά σινεμά, τα ουζάκια στην Καισαριανή, έχει βραδιές που μπορώ να κυκλοφορώ με το φανελάκι και να τρώω καρπούζι στο μπαλκόνι. Έχει μαγικές παραλίες πιο σμαραγδί από σμαράγδια και έναν ήλιο πιο χρυσό από χρυσάφι και όλα αυτά άπλετα και τσάμπα για όλους. Αχ, με έπιασε πάλι η νοσταλγία.

Κάτι άλλαξε εκείνο το Σάββατο στα τέλη Ιανουαρίου στο Λονδίνο, λίγο πριν την υπογραφή του μνημονίου Β.

Ήρθαμε κοντά, λίγο κατά τύχη, έξω από την πρεσβεία στο Holland Park. Μέχρι τότε, δεν ξέραμε ο ένας τον άλλο, ούτε ο ένας για τον άλλο. Μια αναμπουμπούλα και ένας πανικός για το επικείμενο μνημόνιο Β που ερχόταν, συγκεχυμένες σκέψεις, γνώμες και απόψεις και μια μεγάλη απορία για το τι θα σήμαινε για το αύριο. Τα μίντια έλεγαν ότι ήταν η σωτηρία μας, τα μπλογκ η καταδίκη μας, και εμείς έξω από την πρεσβεία δεν ξέραμε καλά-καλά τι να πούμε ο ένας στον άλλο.

Διάφορες ομάδες Άγγλων, Ιταλών, Πορτογάλων, Ισπανών ήταν μαζεμένοι να μας προϋπαντήσουν να μας υποστηρίξουν. Έβλεπες στα μάτια τους μια προσμονή για τη δική μας νίκη ενάντια στο μνημόνιο. Αν νικούσαμε, θα είχαμε γλιτώσει και εκείνους!

“We are All Greeks”, μας έλεγαν. “We are;” Μας πήρε λίγο να το καταλάβουμε ότι το να είσαι Έλληνας δεν έχει σχέση τόσο με το γεωγραφικό τόπο, μα με το δικαίωμα να έχεις μια πατρίδα που σου ανήκει και της ανήκεις, και το πόσο η ανάγκη αυτή είναι παγκόσμια. Είναι τόσο συνυφασμένη με το ποιος είσαι τελικά, με το τι θες και που πας και τι ονειρεύεσαι ως Ιθάκη. Και όσο διαφορετικές και να ‘ναι οι Ιθάκες μας, το βασικό είναι ότι όλοι χρειαζόμαστε μια.

Έτσι όλοι εμείς οι «Έλληνες» από όλες τις χώρες αρχίσαμε να δημιουργούμε μια κοινή συνείδηση γύρω από την παγκόσμια ιδέα της πατρίδας, μια ανάγκη να επανακτήσουμε την ιδιοκτησία της που περνά σιγά-σιγά (ή στην περίπτωση της Ελλάδας γρήγορα-γρήγορα) σε ιδιωτικά χέρια.

Το μνημόνιο βέβαια για την Ελλάδα υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου, εκχωρώντας αμετάκλητα και άνευ όρων, βάσει του άρθρου 15 παράγραφος 4 της δανειακής ως παρακαταθήκη στα χρέη ό,τι αποτελεί γεωγραφικά μια πατρίδα: έδαφος, υπέδαφος, λαός.

«Εσείς φταίτε», μας είπαν. Εγώ; Τι έκανα εγώ; Εγώ πήγαινα από το πρωί ως το βράδυ στο σχολείο, σπούδασα τα κέρατά μου, έχω δουλειά στο εξωτερικό γιατί όταν ήμουν στην Ελλάδα θέλανε να με πληρώνουν ένα τίποτα και να μου πιάνουν και τον... .

Ε, τότε όχι εσύ, αλλά ο άλλος που έμεινε πίσω! Ο άλλος που έμεινε πίσω είναι ο αδελφός μου και οι φίλοι μου που έμειναν να φροντίζουν τους δικούς τους και ας είχαν προσόντα και όνειρα και βλέψεις. Είναι lazy και αντιπαραγωγικοί!

Εγώ ξέρω ότι όσοι Έλληνες την κάνανε στο εξωτερικό, είναι και παραγωγικοί και έχουν διαπρέψει σε χρόνο ντε τε. Ο άνθρωπος σου φταίει ή το σύστημα; Ποιο σύστημα; Μην κάνεις ότι δεν ξέρεις... Το να μην επενδύει κανένας στην κατάρτιση του εργαζομένου γιατί «φιλαράκο άμα θες, άμα δεν θες υπάρχουν και άλλοι που κάνουν κρα για την θέση σου».

Το να βάζεις τον μπατζανάκη σου στη θέση έστω και αν δεν έχει κανένα από τα προσόντα που χρειάζονται και ας τρέχουν οι βλάκες να καλύπτουν τα κακώς κείμενα για 600 ευρώ. Το να πρέπει να γλείψει ο πατέρας σου κατουρημένες ποδιές, για να σε βάλει σε μια θεσούλα στο δημόσιο, μπας και καταφέρεις να κάνεις κανά παιδί χωρίς να πεινάσει.

Οι Έλληνες δεν είναι ούτε χαζοί, ούτε τεμπέληδες. Χρειάζονται όπως όλοι οι άνθρωποι τις κατάλληλες ευκαιρίες για να εξελιχθούν και αυτές δύσκολα τις βρίσκεις στην Ελλάδα. Εγώ από τότε που ήρθα έχω κάνει τόσα σεμινάρια στη δουλειά μου πληρωμένα από τον εργοδότη μου και με δική τους πρωτοβουλία. Στην Ελλάδα, όχι απλά δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, θα γελάγανε και αν το ζήταγες. Όταν ήρθα εδώ και μου είπαν ότι έχω μια ώρα διάλειμμα να πάω να φάω, τους κοίταζα σαν χαζή. Νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα! Οπότε ας αφήσουμε τις βλακείες και επιτέλους ας απαντήσουμε με στοιχεία για το ποιοι ειμαστε.

Ο Πήτερ Οικονομίδης, marketing director της Αpple, κάνει μια καμπάνια για τους διαπρεπείς Έλληνες του εξωτερικού. Αλέξανδρος Τζιόλας, ηγείται του φιλόδοξου πενταετούς διεθνούς σχεδίου "Ίκαρος", το οποίο ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2009 στο Λονδίνο από την Βρετανική Διαπλανητική Εταιρεία μαζί με δύο ακόμα Έλληνες ως σχεδιαστές, τον Δήμο Χωματά και τον Κώστα Κωνσταντινίδη.

Ο Obama διάλεξε Έλληνα για το γραφείο «Έρευνας και Ανάπτυξης» διότι είναι ο πρώτος που έστρεψε την έρευνα σε χημικά προϊόντα «φιλικά προς το περιβάλλον» και αποκαλείται παγκοσμίως «Πατέρας της Πράσινης Χημείας» αφού όρισε τις «12 Αρχές της Πράσινης Χημείας, οι οποίες «αποτελούν πλέον βασική ύλη σχεδόν σε όλα τα εκπαιδευτικά Ιδρύματα του κόσμου».

Οι αδελφοί Καμβυσέλη είναι τρία αδέλφια που μπήκαν στο βιβλίο Γκίνες και διαπρέπουν στο ΜΙΤ. «Το MIT», δηλώνουν, «σήμερα είναι κοιτίδα Ελληνισμού. Η Ελλάδα έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανά πληθυσμό φοιτητών αλλά και καθηγητών σε όλο το πανεπιστήμιο!».

Να συνεχίσω; Τα φάγατε μας λένε! Πήρατε δάνεια και τώρα θα τα πληρώσετε. Εμείς; Αναλογικά ο μέσος άνθρωπος στην Ελλάδα έχει ένα 33% χρέος. Ξέρεις πόσα χρωστάς, Γερμανέ; 58% του εισοδήματός σου. Εσείς παιδιά στην Αγγλία, Κύπρο, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία; 83%. Λοιπόν, ποιος είναι ο σπάταλος εδώ;

Να μου πεις τότε πως καταντήσατε έτσι ρε παιδιά; Γιατί ένας τεράστιος κρατικός φορέας απορρόφησε όλο το διαθέσιμο δυναμικό προσωπικό, για να καλύψει την έλλειψη εξέλιξης άλλων κλάδων που θα μπορούσαν να απασχολήσουν τα παιδιά της Ελλάδας. Έτσι καταντήσαμε όπως καταντήσαμε. Και για να λέμε την αλήθεια, το αφήσαμε να γίνει.

Αλλά ως εδώ! Κάτι άλλαξε εκείνο το Σάββατο στα τέλη Ιανουαρίου στο Λονδίνο! Από εδώ και πέρα εμείς τα «παιδιά της Ελλάδος», μαζί με τα «παιδιά» από όλες τις πατρίδες, we are all Greeks, και θα προσπαθούμε να διασώσουμε τις πατρίδες μας.

Έτσι βάλαμε σαν στόχους: να ξαναγίνουμε πολίτες! Με γνώση, βούληση, γνώμη και επιρροή στις πολιτικές καταστάσεις που μας αφορούν και αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας για το μέλλον.

Να σταματήσουμε το διαμελισμό της πατρίδας και της ιδέας της, σε αντίθεση με τις διαθέσεις υπερεθνικών κυβερνήσεων.

Να σταματήσουμε την υλοποίηση απάνθρωπων πολιτικών που καταλύουν την αξιοπρέπεια και εξαθλιώνουν τους ανθρώπους οποιασδήποτε χώρας με κάθε μέσο.

Να σταματήσουμε τον κίτρινο Τύπο πια για το ποιον μας, που έχει ως σκοπό να δημιουργεί εντυπώσεις και να δικαιολογεί απάνθρωπες πρακτικές στο νου των ανήξερων και ημιμαθών.

Να βρούμε τα κοινά σημεία που μας ενώνουν με όλους τους λαούς, και να δημιουργήσουμε ένα ενωτικό κίνημα καταλύοντας προπαγανδιστικά στερεότυπα που μας χωρίζουν.

Να ξαναφέρουμε τη δημοκρατία και την ανθρωπιά σε όλες τις κρατικές πρακτικές.

Να δείξουμε σε όλους ότι οι πρακτικές που προβάλλονται ως μονόδρομος, δεν είναι μονόδρομος. Και ότι υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις για όλους μας.

Και αν σας φαίνεται βαρύ, ε, σας πληροφορώ δεν είναι... Μέσα σε δυο μήνες, έχουμε κάνει πολλούς καινούριους φίλους, έχουμε πιει πολλές μπύρες, έχουμε μάθει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα και γνωρίσει πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους. Έχουμε δράσει, αντιδράσει και νιώσει πιο περήφανοι και πιο ζωντανοί από ποτέ. Και όποιος θέλει να μας γνωρίσει και έχει όρεξη για το ταξίδι, ας γίνει φίλος μας στο Facebook group: We are All Greeks London - και τα λέμε για τα περαιτέρω.

Τάλλυ Χατζάκη, We Are All Greeks 

Πηγή: http://tvxs.gr