Άντρες & Γυναίκες IV

Πως καυγαδίζουν (ή επιθυμούν να καυγαδίσουν) με το ταίρι τους οι άντρες

Πως καυγαδίζουν (ή επιθυμούν να καυγαδίσουν) με το ταίρι τους οι γυναίκες

Άντρες & Γυναίκες III

Αντρικό κρυολόγημα

Γυναικείο κρυολόγημα

'Αντρες & Γυναίκες II

Αντρικό αυτοκίνητο

Γυναικείο αυτοκίνητο

Άντρες & Γυναίκες I

 Αντρικό δωμάτιο

Γυναικείο δωμάτιο

Χρόνος, σημαίνει ζωή!

Ένας πατέρας γυρίζει σπίτι από την εργασία του αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος, για να βρει τον πέντε ετών γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.
-Μπαμπά, μπορώ να ρωτήσω κάτι;
-Ναι, βεβαίως, τι είναι;
-Μπαμπά, πόσα παίρνεις σε μια ώρα;
-Αυτό δεν είναι δίκη σου δουλειά, απάντησε θυμωμένος ο πατέρας.
-Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ, πες μου πόσα παίρνεις σε μια ώρα; -Εάν πρέπει να ξέρεις, παίρνω 40 ευρώ την ώρα.
-Ωχ! Μπαμπά, σε παρακαλώ, μπορείς να μου δανείσεις 20 ευρώ;
-Εάν ο μόνος λόγος που ρώτησες είναι να δανειστείς κάποια χρήματα, για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατευθείαν στο δωμάτιό σου και στο κρεβάτι σου. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.

Το μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιο του και έκλεισε την πόρτα. Ο μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε όλο και περισσότερο: «Πώς τόλμησε να υποβάλει τέτοια ερώτηση, για να πάρει μόνο κάποια χρήματα;».
Μετά από μια περίπου ώρα ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει και σκέφτηκε: «Ίσως είναι κάτι που πρέπει πραγματικά ν'αγοράσει ο μικρός με τα 20 ευρώ. Και δεν ζητάει χρήματα πολύ συχνά». Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και την άνοιξε.

-Κοιμάσαι, γιε μου; Ρώτησε.
-Δεν κοιμάμαι, απάντησε το αγόρι.
-Σκεφτόμουν ότι ίσως ήμουν πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα. Ήταν μια μεγάλη μέρα και έβγαλα την κούρασή μου σε σένα. Εδώ είναι τα 20 ευρώ που μου ζήτησες. 

Το παιδί έτρεξε κατευθείαν επάνω του χαμογελώντας.
-Σ'ευχαριστώ, μπαμπά, φώναξε. 

Κατόπιν πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα. Ο πατέρας, μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, αρχίζει να νευριάζει, ενώ εκείνο αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματά του και κοιτάζει τον μπαμπά του, που το ρωτά:
-Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα, εφ΄όσον έχεις ήδη μερικά;
-Μπαμπά, έχω 40 ευρώ τώρα. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου; Σε παρακαλώ, έλα αύριο νωρίς στο σπίτι. Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί.

Ο πατέρας ένοιωσε συντετριμμένος. Αγκάλιασε το μικρό γιο του και τον ικέτευσε να τον συγχωρήσει.

Γράμματα παιδιών στον Θεό...

Αν κάποιος μπορεί να σε βάλει στη θέση σου, αυτό είναι ένα παιδί με τις απορίες και τις παρατηρήσεις του. Σκέψου τι γίνεται όταν αυτό το παιδί ανοίγει διάλογο με το Θεό!

Με συγχωρείς που δεν σου έγραψα νωρίτερα. Μόλις αυτή τη βδομάδα έμαθα να γράφω...

Αγαπητέ Θεέ, γιατί πρέπει να προσεύχομαι αφού έτσι κι αλλιώς ξέρεις τι θέλω; Αν όμως σ' ευχαριστεί αυτό θα προσεύχομαι....

Αγαπητέ Θεέ, αν ζούμε μετά το θάνατό μας, τότε γιατί να πεθάνουμε;....

Αγαπητέ Θεέ, το αντρόγυνο στο διπλανό διαμέρισμα τσακώνεται για τα καλά όλη την ώρα. Θα έπρεπε ν' αφήνεις να παντρεύονται μόνο οι πολύ καλοί φίλοι....

Αγαπητέ Θεέ, πώς έγινε και δεν εφεύρες κανένα καινούργιο ζώο τελευταία; Έχουμε πάντα τα ίδια τα παλιά.

Αγαπητέ Θεέ, ξέρω που λέει να γυρίζεις και το άλλο σου μάγουλο, τι γίνεται όμως αν η αδερφή σου σε χτυπήσει στο μάτι;

Αγαπητέ Θεέ, αν δεν πάρεις πίσω το μωρό, δεν θα καθαρίσω το δωμάτιό μου...

Αφού δεν θέλεις οι άνθρωποι να λένε κακά λόγια, γιατί τα εφεύρες;

Αγαπητέ Θεέ, ο Ντόναλντ έσπασε τη γυάλα, όχι εγώ. Τώρα πια το έχεις και γραφτό.

Αγαπητέ Θεέ, ήθελες πράγματι η καμηλοπάρδαλη να είναι έτσι, ή μήπως έκανες λάθος;

Αγαπητέ Θεέ, θα μπορούσες να γράψεις μερικές ακόμα ιστορίες; Τις διαβάσαμε όλες αυτές που έγραψες και τις ξαναρχίσαμε... Με ευγνωμοσύνη, Έμιλυ

Διαβάσαμε ότι ο Θωμάς Έντισον ανακάλυψε το φως. Εγώ νόμιζα ότι το είχες ανακαλύψει εσύ.

Αγαπητέ Θεέ, είσαι πλούσιος ή μόνο διάσημος;

Πώς ήξερες ότι ήσουνα Θεός;

Αγαπητέ Θεέ, στις απόκριες θα ντυθώ διάβολος. Σε πειράζει;

Αγαπητέ Θεέ, η δασκάλα λέει ότι οι μέρες άλλοτε μικραίνουν κι άλλοτε μεγαλώνουν. Δεν μπορείς να καταλήξεις σε μια απόφαση;

Αντί ν' αφήνεις τους ανθρώπους να πεθαίνουν και να φτιάχνεις άλλους, γιατί δεν κρατάς αυτούς που έχεις τώρα;

Αγαπητέ Θεέ, είναι καλύτερα τ' αγόρια από τα κορίτσια; Ξέρω πως είσαι αγόρι, αλλά προσπάθησε να είσαι δίκαιος.

Αγαπητέ Θεέ, ελπίζω να μην έχουν καμιά ιδιαίτερη αξία τα μυρμήγκια, γιατί τα πατάω όλη την ώρα.

Άσε με να ελπίζω λίγο ακόμα...

Κάλεσμα στην παιδικότητα, αγκαλιά ανοιχτή στη ζωή και στο όνειρο, από τη Γεωργία Τζωρτζάκη.

Άσε με να παίξω λίγο ακόμα
Περνάει η ζωή και μεγαλώνω...

Άσε με να τρέξω λίγο ακόμα
Υπάρχουν δρόμοι που δεν πρόλαβα να τρέξω...

Άσε με να γελάσω λίγο ακόμα
Σκληραίνει ο κόσμος και το γέλιο λιγοστεύει...

Άσε με να ονειρευτώ λίγο ακόμα
Στα όνειρά μου οι χειμώνες ξεθυμαίνουν...

Άσε με να εμπιστευτώ λίγο ακόμα
Φοβούνται οι άνθρωποι και μένουνε μονάχοι...

Άσε με να ελπίζω λίγο ακόμα
Πως θα 'ρθει η μέρα που ο κόσμος θα μονιάσει...

Άσε με
Λίγο ακόμα
Να θυμάμαι πώς θέλω να ζήσω...!


♥ Στέβη Σαμέλη ♥

Ζήστε το παρόν!

Η ζωή δεν υπακούει σε καμία λογική...
Αρπάξτε τις ατίθασες ομορφιές της
καθώς περνάνε από δίπλα σας
αφού κανείς δεν ξέρει αν θα γυρίσουν ποτέ..
Ζήστε το παρόν...
Κάντε όσο περισσότερο καλό μπορείτε
κάθε μέρα που περνάει...
Έτσι κι αλλιώς ...
Το μέλλον θα ξεδιπλωθεί μπροστά σας..
Ας περιμένει να έρθει τη σειρά του...

Τη καλή στιγμή, να τη φιλάς στο στόμα!

Η Γεωργία Τζωρτζάκη παροτρύνει...

Σήκω απάνω...
Ντύσου...
Στολίσου...
Και μετά σήκωσε τα μανίκια σου
μέχρι τους αγκώνες..
Και βούτα λαίμαργα και τα δυό σου χέρια
μέσα στην ζωή...!
Και όπου συναντάς στο διάβα σου
μια καλή στιγμή,
να την φιλάς στο στόμα
μέχρι να γκαστρωθεί και να γεννήσει κι άλλες!!!!

Εξομολόγηση

Η Γεωργία Τζωρτζάκη μιλά για τις αγάπες που περνούν...

Σε.
Παρακαλώ, μην φύγεις από δίπλα μου, τουλάχιστον απόψε. 

Είναι τόσο δύσκολη αυτή η βραδιά για εμένα που δεν γνωρίζω αν θα την αντέξω.

Θέλω.
Να σε δω λίγο ακόμη κι ας είναι για τελευταία μου φορά. 

Το γνωρίζω πως ήρθε η ώρα να μπουν οι τίτλοι του τέλους και για εμάς.

Λίγο.
Κάτσε να σε αγγίξω κι ας γνωρίζω πως αύριο όλα θα αλλάξουν για πάντα. 

Τόσο απλά θα χωρίσουν δυο δρόμοι όσο δύσκολα μπήκαν σε κοινή πορεία.

Ακόμη.
Κι αν αυτή βραδιά είναι η τελευταία μας, 

αύριο θα είναι όλα διαφορετικά και για τους δυο. 

Θα έχουμε τον χρόνο να σκεφτούμε όσα κάναμε ο ένας στον άλλο.

Άραγε, πόσοι;

 

Πόσοι άνθρωποι απόψε
αυτή την ώρα κλαίνε ολομόναχοι;
Πόσοι απόψε αυτή την ώρα
καίγονται μέσα απο μεγάλα όνειρα,
κρυώνουν από λησμονιά;

Πόσοι απόψε ξεκινάν περήφανοι
και γυρίζουν νικημένοι;

Πόσοι χωρίζονται για πάντα
χωρίς να ξαναϊδωθούν ποτέ;

Πόσοι φωνάζουν απελπισμένα,
πόσοι σωπαίνουν πιο απελπισμένα;

ΠΟΣΟΙ ΑΠΟ ΣΑΣ ΝΙΩΘΟΥΝ ΕΤΣΙ;

Τάσος Λειβαδίτης

Να ζω πάντα, το "σήμερα"...

Η Γεωργία Τζωρτζάκη μάς εξηγεί πώς χαίρεται τη ζωή! 

Υπάρχουν δύο ημέρες της εβδομάδας
που ποτέ δεν έχω άγχος...
Δύο ημέρες ξεγνοιασιάς
καλά κρυμμένες από τον φόβο και τις έγνοιες...
Η μια από αυτές είναι το χτες...
Και η άλλη είναι το αύριο...
Γιατί εγώ έχω μάθει να ζω το ΣΗΜΕΡΑ

Δυνατές αγκαλιές αγάπης!

Να βρίσκεις τους αγαπημένους σου υγιείς και γερούς μετά τις θύελλες ειναι το μεγαλύτερο δώρο...
Κοιτώντας αυτή τη φωτογραφία
σκέφτηκα πως δεν με νοιάζει ο,τι γκρεμίζεται γύρω μου!
Θα έχω τη δύναμη να το φτιάξω απο την αρχή...
Μα κείνο που γκρεμίζεται μέσα μου,
αυτό με νοιάζει!!

Αφιερωμένη αυτη η υπέροχη εικόνα από τη Γεωργία Τζωρτζάκη
σε όλες τις δυνατές αγκαλιές αγάπης!
Αγκαλιές που τις νιώθεις
μόνο σαν έχεις κλειστά τα μάτια
και ανοιχτή την ψυχή σου!

Άκου τη καρδιά σου...

"Άκου τη καρδιά σου", προτείνει η Γεωργία Τζωρτζάκη. 

Δεν έχει καμία σημασία πόσο μεγάλο είναι το σπίτι
και η περιουσία σου....
Αλλά πόση καλοσύνη και αγάπη
χωράει η καρδιά σου...!

Η αγάπη είναι υπόθεση ψυχής

Πρέπει να αγαπάμε τα ζώα;
ΟΧΙ...
ΚΑΝΕΙΣ δεν είναι υποχρεωμένος να αγαπάει κανέναν..
Γιατι η αγάπη είναι υπόθεση ψυχής
και όχι καθήκοντος...
Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ όμως σε μια ψυχή
είτε είναι ανθρώπου είτε ζώου
θα έπρεπε να είναι νόμος ...

Σε "δρομολόγιο χωρίς επιστροφή" ο Δημήτρης Μητροπάνος

"τα λόγια μου της νύχτας μετανάστες
σε δρομολόγια χωρίς επιστροφή
ασ΄τις πλατείες να βογγούν σου λέω ασ΄τες
ίσως με βρεις μες στην επόμενη στροφή          
Στενεύουν τα περάσματα,οι φίλοι μου φαντάσματα
κι η πόλη μοιάζει γενικώς τάφος οικογενειακός"

...τραγουδούσε στον "τυμβωρύχο" των Θάνου Μικρούτσικου και Κώστα Λαχά ο Δημήτρης Μητροπάνος. Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα στις 11 το πρωί ο μεγάλος λαϊκός μας τραγουδιστής. Τεράστια  απώλεια ο θάνατός του για τον κόσμο της μουσικής, της τέχνης, των αυθεντικών ανθρώπων... 

Αφήνουμε με σεβασμό και αιώνια αγάπη,

 κόκκινα πέταλα απ΄τη καρδιά μας στη μνήμη του...

Έφυγε σε ηλικία 64 ετών ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής Δημήτρης Μητροπάνος. Σύμφωνα με πληροφορίες, έπαθε έμφραγμα το πρωί και μεταφέρθηκε στο Υγεία. Εκεί οι γιατροί μετά από προσπάθειες τον επανέφεραν, αλλά τελικά "έφυγε" από πνευμονικό οίδημα.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος γεννήθηκε στην Αγία Mονή, μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα -από την οποία καταγόταν η μητέρα του- στις 2 Απριλίου του 1948. Μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα του, τον οποίο γνώρισε στα 29 του χρόνια. Μέχρι τα 16 του νόμιζε πως είχε σκοτωθεί στον ανταρτοπόλεμο, όταν ήρθε ένα γράμμα το οποίο έλεγε πως ζει στην Ρουμανία. Ο πατέρας του καταγόταν από ένα χωριό της Καρδίτσας το Καππά. Από μικρός δούλευε τα καλοκαίρια για να βοηθήσει τα οικονομικά της οικογένειας του. Πρώτα σαν σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου του ύστερα στις κορδέλες κοπής ξύλων. Μετά την τρίτη γυμνασίου, το 1964, κατεβαίνει στην Αθήνα να ζήσει με τον θείο του στην οδό Aχαρνών. Προτού τελειώσει το γυμνάσιο άρχισε να δουλεύει σαν τραγουδιστής.

Στην ίδια ηλικία, έπειτα από παρότρυνση του Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον οποίο γνώρισε σε μία συγκέντρωση της εταιρίας του θείου του, στην οποία τραγούδησε, επισκέφτηκε την Κολούμπια. Εκεί ο Τάκης Λαμπρόπουλος του γνώρισε τον Γιώργο Ζαμπέτα, δίπλα οποίο θα δουλέψει στα «Ξημερώματα». Τον Ζαμπέτα τον μνημονεύει ως μεγάλο του δάσκαλο και δεύτερο πατέρα. Όπως έχει δηλώσει, «ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα». Το 1966 ο Μητροπάνος συναντάται για πρώτη φόρα με τον Μίκη Θεοδωράκη και ερμηνεύει μέρη από τη «Ρωμιοσύνη» και το «Άξιον Εστί» σε μια σειρά συναυλιών στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Το 1967, ο Μητροπάνος ηχογραφεί τον πρώτο του 45άρη δίσκο, με το τραγούδι "Θεσσαλονίκη". Είχε προηγηθεί η ηχογράφηση του τραγουδιού "Χαμένη Πασχαλιά", το οποίο όμως λογοκρίθηκε από τη Χούντα και δεν κυκλοφόρησε ποτέ.

Στην πορεία που χάραξε στο δρόμο του λαϊκού έντεχνου, το 1972 είναι ένας σημαντικός σταθμός: ο συνθέτης Δήμος Μούτσης και ο ποιητής-στιχουργός Μάνος Ελευθερίου κυκλοφορούν τον «Άγιο Φεβρουάριο», με ερμηνευτές τον Μητροπάνο και την Πετρή Σαλπέα, σηματοδοτώντας ένα σταθμό στην ελληνική μουσική. Τον Ιούλιο του 1999, ο Μητροπάνος και ο Μούτσης θα ξαναβρεθούν επί σκηνής στο Ηρώδειο με την Δήμητρα Γαλάνη και την σοπράνο Τζούλια Σουγλάκου για δυο μουσικές βραδιές στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Οι συναυλίες αυτές ηχογραφούνται ζωντανά και κυκλοφορούν σε διπλό CD δύο μήνες αργότερα. Ακολουθούν «Ο Δρόμος για τα Κύθηρα» του Γιώργου Κατσαρού και «Τα συναξάρια» του Γιώργου Χατζηνάσιου, έργα υψηλής ποιότητας αλλά και μεγάλης απήχησης στην ελληνική κοινωνία.

Στη μακρόχρονη πορεία του στο ελληνικό τραγούδι, ο Δημήτρης Μητροπάνος συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους δημιουργούς του λαϊκού αλλά και του έντεχνου τραγουδιού. Γιώργος Ζαμπέτας, Μίκης Θεοδωράκης, Δήμος Μούτσης, Απόστολος Καλδάρας, Τάκης Μουσαφίρης ("Εμείς οι δυο" κ.α.), Χρήστος Νικολόπουλος ("Πάρε Αποφάσεις" σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου), Γιάννης Σπανός ("Ο Μητροπάνος τραγουδάει Σπανό") ήταν οι συνθέτες με τους οποίους συνδέθηκε επαγγελματικά, χτίζοντας μια καριέρα συνυφασμένη με την ελληνική λαϊκή μουσική παράδοση, μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του '80.

Η συμμετοχή του σε δίσκους των Λάκη Παπαδόπουλου (με το τραγούδι "Για να σ' εκδικηθώ") και Νίκου Πορτοκάλογλου ("Κλείνω κι έρχομαι") αναδεικνύουν εκείνη την εποχή την ευρεία γκάμα της ερμηνείας του και προαναγγέλλουν μια στροφή στον τρόπο ερμηνείας του, που θα οδηγήσει σε μια σειρά από δίσκους που άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό την έννοια του καλού σύγχρονου λαϊκού τραγουδιού. Οι συνεργασίες με το Μάριο Τόκα και το Φίλιππο Γράψα ("Η εθνική μας μοναξιά" και "Παρέα με έναν ήλιο") συνδυάζουν τη λαϊκή υφή και συναίσθημα με τη πιο βαθιά έννοια στίχων και τη χρησιμοποίηση λέξεων πιο επιτηδευμένων. Παράλληλα, η απήχηση των τραγουδιών στην κοινωνία και η εμπορική επιτυχία αναδεικνύουν αυτές τις δημιουργίες ως εργαλεία αλλά και συμπτώματα της εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας.

Η πολύ σημαντική συνεργασία με τον Θάνο Μικρούτσικο με τον δίσκο «Στου Αιώνα την Παράγκα», σε στίχους Άλκη Αλκαίου, Κώστα Λαχά, Λίνας Νικολακοπούλου και Γιώργου Κακουλίδη, αποτελεί στροφή του ερμηνευτή σε ακόμα πιο "έντεχνες" διαδρομές, διατηρώντας και πάλι την ταυτότητα του λαϊκού.

Ο Μητροπάνος συνεχίζει στα ίδια μονοπάτια, με τραγούδια των Μικρούτσικου, Κορακάκη, Μουκίδη, Παπαδημητρίου κ.α. στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές του 2000. Από τις τελευταίες δουλειές του Θεσσαλού αοιδού, ξεχωρίζει το "Πες μου τ' άληθινά σου σε μουσική Στέφανου Κορκολή και στίχους Ελεάνας Βραχάλη και Νίκου Μωραΐτη, αλλά και η ζωντανή ηχογράφηση "Υπάρχει και το ζεϊμπέκικο", από το πρόγραμμα - ωδή στον εθνικό χορό της Ελλάδας μαζί με τους Θέμη Αδαμαντίδη και Δημήτρη Μπάση, καθώς επίσης και ο δίσκος "Στη Διαπασών", ο οποίος περιέχει 12 λαϊκά τραγούδια και μια μπλουζ μπαλάντα. Από τα τραγούδια του δίσκου ξεχωρίζει το τραγούδι "Η εκδρομή" του Γιάννη Μηλιώκα, το οποίο γράφτηκε για την επιστροφή του ερμηνευτή στη δισκογραφία μετά από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Η πιο πρόσφατη δισκογραφική δουλειά του Δημήτρη Μητροπάνου, ήταν  η ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας του στο Ηρώδειο (Σεπτέμβριος 2009), αποτελούμενη από 2 CD με τον τίτλο "Τα τραγούδια της ζωής μου".

Πηγή: http://news247.gr/

Η αγάπη κυκλοφορεί κάπου εδώ γύρω...

Η "μικρή" αγάπη, το μεγάλο συναίσθημα, 

χρωματισμένο από τη Γεωργία Τζωρτζάκη... 

 

Μια φορά κι έναν καιρό σ' ένα σπίτι
κατοικούσε ένα κοριτσάκι εφηβικής ηλικίας
παιδάκι όμορφο σαν την αγάπη

Αγάπη τ' όνομα της
εκεί ζούσε κι ο πατέρας της, χήρος της νεκρής της μάνας
χωρίς λόγο βάραγε την Αγάπη λες κι είχε κάτι με δαύτη
λες κι είχε κάτι πάθει κι αυτός σαν παιδάκι
τέλος πάντων

η Αγάπη δε μίλαγε, μόλις μίλαγε ο πατέρας τη βάραγε
δε σταμάταγε μέχρι αίμα να δει
κι η Αγάπη παρέμενε σιωπηλή σένα δωμάτιο 2x3
στου τοίχου τη γωνιά με τα γόνατα στα χέρια να κρατά
να προσπαθεί να μη μισήσει τον ίδιο της το μπαμπά
μα απ' αυτούς που περιμένουμε ένα ΝΑΙ στο Μ' ΑΓΑΠΑΣ;
καμιά φορά είναι ότι χειρότερο έχουμε για μας.

Οι γείτονες άκουγαν τις φωνές
μα για κάποιο λόγο κανείς δεν έδινε σημασία σε αυτές
κάποιοι λέγαν πως τον πατέρα ξέραν
και δεν τα βάζανε μαζί του γιατί τον τρέμαν
είχανε κι αυτοί έναν τέτοιο λέει
ακόμα δεν τους καταλαβαίνω
μα δεν έχει σημασία εγώ σε τι πιστεύω

το γεγονός παραμένει: η Αγάπη υποφέρει
κι ο πατέρας της ανενόχλητος καταστρέφει
κάπως έτσι η Αγάπη μεγάλωνε διαλυμένη
με μελανιές όποτε τολμούσε να πει μια λέξη
με μια πόρτα κλειδωμένη
αναγκασμένη να μένει κάπου που
δε μπορούσε να προσφέρει αυτά που θέλει..!!!

Μια μέρα κλασική η αγάπη είχε αρπάξει
τόσο ξύλο που φοβόταν να φοβηθεί
και παίρνει αγκαλιά τον πατέρα της κι εκείνος την ρωτάει τι;
"ΜΠΑΜΠΑ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΓΩ Σ' ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ"
κι ο αυτός αντί να συγκινηθεί
παίρνει την κόρη του και την πετάει στο δρόμο σαν σκυλί
πάει να χαθεί και τότε εκείνη τον αποχαιρετάει χαμογελαστή
γιατί η ΑΓΑΠΗ ΣΥΓΧΩΡΕΙ

κι από τότε γυρνάει στους δρόμους και ψάχνει να βρει
κάποιους τρελούς που λένε πως την ψάχνουνε κι αυτοί
άλλοι λένε πως έχει χαθεί
άλλοι λένε πως είναι νεκρή
κι άλλοι πιστεύουν πως έχει φύγει από τη γη
ναι μπορεί ...

κι έχουν περάσει και χιλιάδες χρόνια
 μα πιστεύω πως η αγάπη κυκλοφορεί κάπου ακόμα
μπορεί να 'ναι σε δρόμους η ανάμεσα σε φίλους
εγώ πρέπει να την είδα μια μέρα γράφοντας στίχους.....

Η πηγή της αγάπης βρίσκεται μέσα μας

Η Γεωργία Τζωρτζάκη διαλέγει ποίηση του Πρεμ Ράβατ (Μαχαράτζι) που υποστηρίζει ότι η πηγή της αγάπης βρίσκεται μέσα μας και αν την ανακαλύψουμε μπορούμε να απολαμβάνουμε την κάθε μέρα 

 της ζωής μας...

 

«Η αγάπη δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος.
Η αγάπη είναι αθάνατη
παρότι οι εραστές έρχονται και φεύγουν.
Η αγάπη είναι τρυφερότητα
μπορεί να κατακτήσει ακόμα
και την πιο σκληρή καρδιά.
Η αγάπη δεν βρίσκεται σε κάποιο μέρος·
καταλαμβάνει κάθε ίνα της ύπαρξης.
Η αγάπη δεν έχει να πει κάποια ιστορία
είναι ζωντανή στο τώρα.
Η αγάπη είναι ξεχωριστή·
δεν είναι τυφλή
μα ούτε έχει και μάτια.
Η αγάπη είναι όμορφη· έτσι μπορεί να δώσει
ακόμα και στον πιο άσχημο μια όψη θεϊκή.
Η αγάπη είναι τα πάντα για όλους·
κι όμως υπάρχει μόνο
για όσους θέλουν ν αγαπήσουν".

Tο δικαίωμα να έχεις μια πατρίδα που σου ανήκει & της ανήκεις

Μια συγκλονιστική επιστολή Ελληνίδας του Λονδίνου

Μακριά από τον τόπο σου είναι ίσως εύκολο να ξεχαστείς! Εμείς οι λίγο ως πολύ «βολεμένοι» Έλληνες του εξωτερικού έχουμε τις δουλειές μας, τον κύκλο μας, σπουδές, μέλλον, προοπτική. Ειδικά το Λονδίνο είναι τέλειο! Έχει τα πάντα. Shopping, fashion, κουλτούρα, τέχνη. Όπως και να το κάνουμε είναι ίσως H Mητρόπολη ανάμεσα σε μητροπόλεις. 

Είναι ίσως όμως πιο δύσκολο να ξεχάσεις, τουλάχιστον για μερικούς από εμάς! Οι δικοί σου πίσω υποφέρουν και ξέρεις ότι κρύβονται για να μη σε πικράνουν, οι φίλοι σε ζηλεύουν... «τι ανάγκη έχεις εσύ; Άσε, καλά είσαι εκεί, μη γυρνάς. Τι να κάνεις, εδώ; Εδώ δεν έχει τίποτα!».

Αχ, κι όμως έχει. Έχει εσένα, φίλε που μου λες να μην έρθω, έχει τη μάνα μου και τον πατέρα μου, έχει αναμνήσεις από τα θερινά σινεμά, τα ουζάκια στην Καισαριανή, έχει βραδιές που μπορώ να κυκλοφορώ με το φανελάκι και να τρώω καρπούζι στο μπαλκόνι. Έχει μαγικές παραλίες πιο σμαραγδί από σμαράγδια και έναν ήλιο πιο χρυσό από χρυσάφι και όλα αυτά άπλετα και τσάμπα για όλους. Αχ, με έπιασε πάλι η νοσταλγία.

Κάτι άλλαξε εκείνο το Σάββατο στα τέλη Ιανουαρίου στο Λονδίνο, λίγο πριν την υπογραφή του μνημονίου Β.

Ήρθαμε κοντά, λίγο κατά τύχη, έξω από την πρεσβεία στο Holland Park. Μέχρι τότε, δεν ξέραμε ο ένας τον άλλο, ούτε ο ένας για τον άλλο. Μια αναμπουμπούλα και ένας πανικός για το επικείμενο μνημόνιο Β που ερχόταν, συγκεχυμένες σκέψεις, γνώμες και απόψεις και μια μεγάλη απορία για το τι θα σήμαινε για το αύριο. Τα μίντια έλεγαν ότι ήταν η σωτηρία μας, τα μπλογκ η καταδίκη μας, και εμείς έξω από την πρεσβεία δεν ξέραμε καλά-καλά τι να πούμε ο ένας στον άλλο.

Διάφορες ομάδες Άγγλων, Ιταλών, Πορτογάλων, Ισπανών ήταν μαζεμένοι να μας προϋπαντήσουν να μας υποστηρίξουν. Έβλεπες στα μάτια τους μια προσμονή για τη δική μας νίκη ενάντια στο μνημόνιο. Αν νικούσαμε, θα είχαμε γλιτώσει και εκείνους!

“We are All Greeks”, μας έλεγαν. “We are;” Μας πήρε λίγο να το καταλάβουμε ότι το να είσαι Έλληνας δεν έχει σχέση τόσο με το γεωγραφικό τόπο, μα με το δικαίωμα να έχεις μια πατρίδα που σου ανήκει και της ανήκεις, και το πόσο η ανάγκη αυτή είναι παγκόσμια. Είναι τόσο συνυφασμένη με το ποιος είσαι τελικά, με το τι θες και που πας και τι ονειρεύεσαι ως Ιθάκη. Και όσο διαφορετικές και να ‘ναι οι Ιθάκες μας, το βασικό είναι ότι όλοι χρειαζόμαστε μια.

Έτσι όλοι εμείς οι «Έλληνες» από όλες τις χώρες αρχίσαμε να δημιουργούμε μια κοινή συνείδηση γύρω από την παγκόσμια ιδέα της πατρίδας, μια ανάγκη να επανακτήσουμε την ιδιοκτησία της που περνά σιγά-σιγά (ή στην περίπτωση της Ελλάδας γρήγορα-γρήγορα) σε ιδιωτικά χέρια.

Το μνημόνιο βέβαια για την Ελλάδα υπογράφτηκε στις 12 Φεβρουαρίου, εκχωρώντας αμετάκλητα και άνευ όρων, βάσει του άρθρου 15 παράγραφος 4 της δανειακής ως παρακαταθήκη στα χρέη ό,τι αποτελεί γεωγραφικά μια πατρίδα: έδαφος, υπέδαφος, λαός.

«Εσείς φταίτε», μας είπαν. Εγώ; Τι έκανα εγώ; Εγώ πήγαινα από το πρωί ως το βράδυ στο σχολείο, σπούδασα τα κέρατά μου, έχω δουλειά στο εξωτερικό γιατί όταν ήμουν στην Ελλάδα θέλανε να με πληρώνουν ένα τίποτα και να μου πιάνουν και τον... .

Ε, τότε όχι εσύ, αλλά ο άλλος που έμεινε πίσω! Ο άλλος που έμεινε πίσω είναι ο αδελφός μου και οι φίλοι μου που έμειναν να φροντίζουν τους δικούς τους και ας είχαν προσόντα και όνειρα και βλέψεις. Είναι lazy και αντιπαραγωγικοί!

Εγώ ξέρω ότι όσοι Έλληνες την κάνανε στο εξωτερικό, είναι και παραγωγικοί και έχουν διαπρέψει σε χρόνο ντε τε. Ο άνθρωπος σου φταίει ή το σύστημα; Ποιο σύστημα; Μην κάνεις ότι δεν ξέρεις... Το να μην επενδύει κανένας στην κατάρτιση του εργαζομένου γιατί «φιλαράκο άμα θες, άμα δεν θες υπάρχουν και άλλοι που κάνουν κρα για την θέση σου».

Το να βάζεις τον μπατζανάκη σου στη θέση έστω και αν δεν έχει κανένα από τα προσόντα που χρειάζονται και ας τρέχουν οι βλάκες να καλύπτουν τα κακώς κείμενα για 600 ευρώ. Το να πρέπει να γλείψει ο πατέρας σου κατουρημένες ποδιές, για να σε βάλει σε μια θεσούλα στο δημόσιο, μπας και καταφέρεις να κάνεις κανά παιδί χωρίς να πεινάσει.

Οι Έλληνες δεν είναι ούτε χαζοί, ούτε τεμπέληδες. Χρειάζονται όπως όλοι οι άνθρωποι τις κατάλληλες ευκαιρίες για να εξελιχθούν και αυτές δύσκολα τις βρίσκεις στην Ελλάδα. Εγώ από τότε που ήρθα έχω κάνει τόσα σεμινάρια στη δουλειά μου πληρωμένα από τον εργοδότη μου και με δική τους πρωτοβουλία. Στην Ελλάδα, όχι απλά δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, θα γελάγανε και αν το ζήταγες. Όταν ήρθα εδώ και μου είπαν ότι έχω μια ώρα διάλειμμα να πάω να φάω, τους κοίταζα σαν χαζή. Νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα! Οπότε ας αφήσουμε τις βλακείες και επιτέλους ας απαντήσουμε με στοιχεία για το ποιοι ειμαστε.

Ο Πήτερ Οικονομίδης, marketing director της Αpple, κάνει μια καμπάνια για τους διαπρεπείς Έλληνες του εξωτερικού. Αλέξανδρος Τζιόλας, ηγείται του φιλόδοξου πενταετούς διεθνούς σχεδίου "Ίκαρος", το οποίο ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2009 στο Λονδίνο από την Βρετανική Διαπλανητική Εταιρεία μαζί με δύο ακόμα Έλληνες ως σχεδιαστές, τον Δήμο Χωματά και τον Κώστα Κωνσταντινίδη.

Ο Obama διάλεξε Έλληνα για το γραφείο «Έρευνας και Ανάπτυξης» διότι είναι ο πρώτος που έστρεψε την έρευνα σε χημικά προϊόντα «φιλικά προς το περιβάλλον» και αποκαλείται παγκοσμίως «Πατέρας της Πράσινης Χημείας» αφού όρισε τις «12 Αρχές της Πράσινης Χημείας, οι οποίες «αποτελούν πλέον βασική ύλη σχεδόν σε όλα τα εκπαιδευτικά Ιδρύματα του κόσμου».

Οι αδελφοί Καμβυσέλη είναι τρία αδέλφια που μπήκαν στο βιβλίο Γκίνες και διαπρέπουν στο ΜΙΤ. «Το MIT», δηλώνουν, «σήμερα είναι κοιτίδα Ελληνισμού. Η Ελλάδα έχει από τα μεγαλύτερα ποσοστά ανά πληθυσμό φοιτητών αλλά και καθηγητών σε όλο το πανεπιστήμιο!».

Να συνεχίσω; Τα φάγατε μας λένε! Πήρατε δάνεια και τώρα θα τα πληρώσετε. Εμείς; Αναλογικά ο μέσος άνθρωπος στην Ελλάδα έχει ένα 33% χρέος. Ξέρεις πόσα χρωστάς, Γερμανέ; 58% του εισοδήματός σου. Εσείς παιδιά στην Αγγλία, Κύπρο, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία; 83%. Λοιπόν, ποιος είναι ο σπάταλος εδώ;

Να μου πεις τότε πως καταντήσατε έτσι ρε παιδιά; Γιατί ένας τεράστιος κρατικός φορέας απορρόφησε όλο το διαθέσιμο δυναμικό προσωπικό, για να καλύψει την έλλειψη εξέλιξης άλλων κλάδων που θα μπορούσαν να απασχολήσουν τα παιδιά της Ελλάδας. Έτσι καταντήσαμε όπως καταντήσαμε. Και για να λέμε την αλήθεια, το αφήσαμε να γίνει.

Αλλά ως εδώ! Κάτι άλλαξε εκείνο το Σάββατο στα τέλη Ιανουαρίου στο Λονδίνο! Από εδώ και πέρα εμείς τα «παιδιά της Ελλάδος», μαζί με τα «παιδιά» από όλες τις πατρίδες, we are all Greeks, και θα προσπαθούμε να διασώσουμε τις πατρίδες μας.

Έτσι βάλαμε σαν στόχους: να ξαναγίνουμε πολίτες! Με γνώση, βούληση, γνώμη και επιρροή στις πολιτικές καταστάσεις που μας αφορούν και αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας για το μέλλον.

Να σταματήσουμε το διαμελισμό της πατρίδας και της ιδέας της, σε αντίθεση με τις διαθέσεις υπερεθνικών κυβερνήσεων.

Να σταματήσουμε την υλοποίηση απάνθρωπων πολιτικών που καταλύουν την αξιοπρέπεια και εξαθλιώνουν τους ανθρώπους οποιασδήποτε χώρας με κάθε μέσο.

Να σταματήσουμε τον κίτρινο Τύπο πια για το ποιον μας, που έχει ως σκοπό να δημιουργεί εντυπώσεις και να δικαιολογεί απάνθρωπες πρακτικές στο νου των ανήξερων και ημιμαθών.

Να βρούμε τα κοινά σημεία που μας ενώνουν με όλους τους λαούς, και να δημιουργήσουμε ένα ενωτικό κίνημα καταλύοντας προπαγανδιστικά στερεότυπα που μας χωρίζουν.

Να ξαναφέρουμε τη δημοκρατία και την ανθρωπιά σε όλες τις κρατικές πρακτικές.

Να δείξουμε σε όλους ότι οι πρακτικές που προβάλλονται ως μονόδρομος, δεν είναι μονόδρομος. Και ότι υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις για όλους μας.

Και αν σας φαίνεται βαρύ, ε, σας πληροφορώ δεν είναι... Μέσα σε δυο μήνες, έχουμε κάνει πολλούς καινούριους φίλους, έχουμε πιει πολλές μπύρες, έχουμε μάθει πολλά ενδιαφέροντα πράγματα και γνωρίσει πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους. Έχουμε δράσει, αντιδράσει και νιώσει πιο περήφανοι και πιο ζωντανοί από ποτέ. Και όποιος θέλει να μας γνωρίσει και έχει όρεξη για το ταξίδι, ας γίνει φίλος μας στο Facebook group: We are All Greeks London - και τα λέμε για τα περαιτέρω.

Τάλλυ Χατζάκη, We Are All Greeks 

Πηγή: http://tvxs.gr

Χριστός Ανέστη με Υγεία & Χαρά!

Αναζήτησε την ειρήνη...

Λόγια του Πρεμ Ράβατ (Μαχαράτζι) επέλεξε
η Γεωργία Τζωρτζάκη.
Ταιριάζουν στη σημερινή μέρα αγάπης και γιορτής!
Καλή Ανάσταση σε όλους!
Να έχετε πάντα χαρούμενες πασχαλιές, 
γεμάτες ελπίδες και χρώματα!

«Το ομορφότερο θαύμα είναι αυτή η αναπνοή
που έρχεται από το πουθενά 

και σου φέρνει το δώρο της ζωής.
Θαύμα είναι η ύπαρξή σου,
είναι η ζωή σου,
είναι η χαρά που κατοικεί μέσα σου,
είναι η ειρήνη που χορεύει μέσα σου
Αυτό που προσφέρω δεν είναι μόνο λόγια.
Προσφέρω τη δυνατότητα της ειρήνης στη ζωή σου.
Χρειάζεσαι την ειρήνη. Αναζήτησέ την.
Οπουδήποτε μπορείς να τη βρεις, ωραία!
Αλλά θυμήσου, η ειρήνη δεν είναι κάτι που
απλά το βιώνεις μια μέρα,
την ειρήνη χρειάζεσαι να τη βιώνεις κάθε μέρα στη ζωή σου. Αναζήτησε την».

Οι φίλοι, στη χαρά φαίνονται!

Από τις πιο σημαντικές, τις πιο "ακριβές" σχέσεις μας η φιλία... Η Έλενα Φραγκιουδάκη πολύ σωστά παρατηρεί πως οι φίλοι, στη χαρά φαίνονται!

Η φιλία είναι κάτι που όσο κι αν το αναλύσεις δεν χωράει σε λόγια!! Για μένα πραγματικός φίλος - αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη- είναι αυτός που θα είναι δίπλα σου στη χαρά, χωρίς να σε ζηλεύει για το καλό που σου έτυχε!  

Στη λύπη μπορείς να βρεις πολλούς να σου συμπαρασταθούν, από απλούς γνωστούς μέχρι συγγενείς- είτε επειδή πραγματικά λυπούνται, είτε επειδή νιώθουν την υποχρέωση να το κάνουν.

Ενώ για να σου σταθεί κάποιος πραγματικά στη χαρά σου- χωρίς να λέει από μέσα του σχόλια του τύπου: "Μα δεν της αξίζει τέτοια τύχη" ή "Γιατί πάνε όλα καλά σ` αυτήν και όχι σε μένα;" κλπ και να σκάνε ουσιαστικά από τη ζήλια τους πρέπει να είναι πραγματικοί φίλοι και να μην έρχονται να "χαρούν" μαζί σου μόνο για το χαβαλέ και το κέρασμα!!!

Οι φόβοι μας...

 Αλήθειες ψυχής μάς φανερώνει η Έλενα Φραγκιουδάκη. 

Αλήθειες, που "κάτι" λένε στον καθένα...

Κανείς δεν φοβάται το σκοτάδι, 
φοβάται αυτό που κρύβεται μέσα του. 

Κανείς δεν φοβάται τα ύψη, φοβάται την πτώση. 

Κανείς δεν φοβάται να πει ''Σε Αγαπώ'', φοβάται την απάντηση... 

Φέρτε την αγάπη μέσα στις καρδιές σας!

Απόσπασμα από την κλασική ταινία του Charlie Chaplin "The Great Dictator" - "Ο μεγάλος δικτάτορας". Ο ήρωας που υποδύεται στην ταινία ο Τσάπλιν μοιάζει με τον Χίτλερ και παίρνει τη θέση του.
Τότε ακούγεται μπροστά στο κοινό αυτή η
ιστορική για τον κινηματογράφο ομιλία.

Το πλοίο των ονείρων μας!

Μες στον Απρίλη η Έλενα Φραγκιουδάκη μάς αρμενίζει σε όνειρα μακρινά και συνάμα τόσο κοντινά! 

"Το πλοίο των ονείρων μου με πάει,σε κόσμους που 
εσείς δεν τους αντέχετε.."

Η κρίση δημιούργησε νέες σχέσεις

Διαβάζουμε στον τύπο πως η κρίση δημιούργησε νέα σχέση μεταξύ γονέων – παιδιών – εκπαιδευτικών. Δεν μας εκπλήσσει, αφού το ζούμε...
 

«Γονείς, αλλάξτε. Στη σημερινή Ελλάδα, πρέπει να αλλάξουμε όλοι. Αυτά που μας λέγατε μέχρι το 2009 για το μέλλον και τη σταδιοδρομία μας, δεν ισχύουν πια. Ενημερωθείτε, για να μπορείτε να μας βοηθήσετε. Μπείτε στο Ιντερνέτ. Εκεί μπορείτε να μάθετε τι έχει αλλάξει ριζικά στην παιδαγωγική ή πώς θα μας βοηθήσετε να κινηθούμε, ίσως να βρούμε λύσεις εκτός Ελλάδας. Και φτάνει πια το "μην μπαίνετε στο Facebook". Μας δίνει στα νεύρα».

To ακροατήριο στην ημερίδα των Εκπαιδευτηρίων Λούκα για τον Γονέα του 21ου αιώνα ξέσπασε σε γέλια, αλλά ο 14χρονος μαθητής μιλούσε απολύτως σοβαρά. «Δεν μας φτάνουν όλα, οι περιορισμοί μάς φάγανε». 

Όλοι συμφωνούν: n οικονομική κρίση έχει οδηγήσει σε μεγάλες αλλαγές στην οικογένεια. Οι ρόλοι έχουν διαφοροποιηθεί, τα παιδιά έχουν «μεγαλώσει» απότομα. Όσο «κρυφά» και αν κρατούν τα προβλήματα οι μεγάλοι, τα παιδιά βιώνουν έντονα τις συνθήκες πίεσης που επικρατούν λόγω των αυξημένων οικονομικών υποχρεώσεων, της μείωσης του εισοδήματος και αντιδρούν με διάφορους τρόπους. 

Η δασκάλα μιας τάξης της E' Δημοτικού σε ιδιωτικό σχολείο αναφέρει ότι τα παιδιά έχουν σταματήσει να κάνουν αταξίες. «Σε σχέση με προηγούμενες χρονιές, οι μαθητές μου είναι πιο σκεπτικοί, πιο μαζεμένοι. Σε τέτοιο βαθμό που με τους συναδέλφους μου χαιρόμαστε όταν αρχίζουν να κάνουν φασαρία στην τάξη». Όπως ανέφεραν ειδικοί στην ημερίδα, τα παιδιά είναι σε θέση να κατανοήσουν τις δυσκολίες και να βοηθήσουν, αρκεί να μη δραματοποιείται n κατάσταση. «Καταλαβαίνουμε ότι και εμείς τα παιδιά πρέπει να αλλάξουμε, δεν θέλουμε τους γονείς να μας δίνουν ανεξέλεγκτη ελευθερία. Θέλουμε να μας βάζουν όρια. Θέλουμε να βοηθήσουμε», είπαν μαθητές προκαλώντας συγκίνηση στο κοινό.

Την ίδια ώρα, στη γραμμή-σύνδεσμο 8018011177, που απευθύνεται σε γονείς ή εκπαιδευτικούς, και τη γραμμή στήριξης παιδιών και εφήβων 116111 της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου, τα τηλέφωνα δεν σταματούν να χτυπούν. «Από κλήσεις στο 116111, πολλά παιδιά μάς μιλούν για μοναξιά, έλλειψη επικοινωνίας με τους γονείς τους και άγχος, τα οποία εμφανίζονται με τη μορφή παραβατικότητας και επεισοδίων εκφοβισμού στο πλαίσιο του σχολείου», αναφέρουν στην «K» οι υπεύθυνες των Γραμμών, κ. Μαρία Ντούβου και Θέωνη Αποστολοπούλου. «Η απώλεια εργασίας, n οικονομική δυσπραγία και ανέχεια συνεπάγονται ανασφάλεια, άγχος, κατάθλιψη και εντάσεις στη σχέσεις των ενηλίκων και γονέα-παιδιού. To ψυχολογικό στρες που συνδέεται με τη φτώχεια αυξάνει τις πιθανότητες ο γονέας να υιοθετήσει σκληρή στάση ή και να γίνει λιγότερο υποστηρικτικός και περισσότερο ασυνεπής προς τα παιδιά του, γεγονός που τελικά μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερα προβλήματα ψυχικής υγείας».

Στο πλαίσιο αυτό, φαίνεται ότι έχουν αυξηθεί οι κλήσεις που αφορούν σε παραμέληση είτε και αρκετές φορές στην κακοποίηση των παιδιών και εφήβων από τους γονείς τους. «Πλέον, αυτού του είδους οι κλήσεις αντιστοιχούν στο 5% των συνολικών κλήσεων. Από αυτές, ένα 3% έγινε από τους ίδιους τους γονείς που ζητούν βοήθεια. Οι συγκεκριμένοι είχαν χάσει ή επρόκειτο σύντομα να χάσουν τη δουλειά τους, με αποτέλεσμα να νιώθουν οι ίδιοι πολύ επιβαρυμένοι συναισθηματικά και να παραμελούν, κατά συνέπεια, πρακτικά και συναισθηματικά τα παιδιά τους, να απέχουν από τον γονεϊκό τους ρόλο και να γίνονται αρκετές φορές βίαιοι και κακοποιητικοί απέναντι τους», τονίζουν οι δύο παιδοψυχολόγοι.

«Έχω φτάσει στα όριά μου, τον έχω χτυπήσει αρκετές φορές, δεν τον αντέχω», ομολόγησε μια μάνα που κάλεσε στη Γραμμή-σύνδεσμο για να αναφέρει ότι ο 6χρονος γιος της παρουσιάζει εκρήξεις θυμού και χτυπάει τα άλλα παιδιά στο σχολείο. «To παιδί μετά ένιωθε ενοχικά και χτύπαγε το κεφάλι του στον τοίχο», εξηγεί n κ. Ντούβου. «Όλα άρχισαν όταν n μητέρα έμεινε άνεργη».

To υπόλοιπο 2% των κλήσεων αυτών γίνεται από τα παιδιά. Χαρακτηριστικό είναι το τηλεφώνημα ενός 15χρονου που έχει σταματήσει το σχολείο για να εργαστεί προκειμένου να βοηθήσει τους γονείς του με τα έξοδα του σπιτιού, καθώς ο ένας από τους δύο γονείς είναι άνεργος. «Έχουν πέσει όλα πάνω μου», έλεγε. «Θέλω να πάω σχολείο, αλλά τώρα με την κρίση είναι ανέφικτο, πρέπει να βοηθήσω τους γονείς μου για να τα βγάλουμε πέρα». Όπως ανέφερε ο ίδιος, από την πίεση και το άγχος, δεν μπορούσε να κοιμηθεί.

Της ΛΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ

Πηγή: Εφημερίδα «Η Καθημερινή», Κυριακή 11.03.2012, σελ. 28

Συνύπαρξη

Η Γεωργία Τζωρτζάκη παρατηρεί πως... 

Στη ζωή κάποια πράγματα δεν μετριούνται. 

Απλά τα αισθάνεσαι...
 'Οπως η αίσθηση του ότι υπάρχεις και ότι 

η ύπαρξη σου αυτή είναι στενά συνδεδεμένη με την ύπαρξη ενός άλλου ατόμου...

Πες μου ποιός την άνοιξη θα φέρει...

Παράξενος χειμώνας μπαίνει, παράξενη εποχή

κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει, δεν ξέρει που θα βγει

βουλιάζουμε όλο και πιο κάτω, όλο πιο βαθιά

πότε θα πιάσουμε επιτέλους πάτο, πια

Όλο κάτι άσχετοι κερδίζουν με κόλπα και εφέ

κι εμείς που λίγα μας χωρίζουν δεν σμίγουμε ποτέ

Φατμέ, Χαρούλα, Αφροδίτη πρώτη μας φορά

φέτος νοικιάσαμε το ίδιο σπίτι, να

Πες μου ποιος την άνοιξη θα φέρει

σε τούτα εδώ τα μέρη

κανένας πια δεν ξέρει ποιος

Πες μου ποιος το φως του θα μας δώσει

ξανά να μας ενώσει

τα όνειρα να σώσει ποιος

Τώρα που πια κανείς δεν μοιάζει για σοφός

Η αγάπη ίσως ξέρει πως...

 

Η αγάπη μόνο ίσως ξέρει, μα το 'χει μυστικό

πώς λύνουνε χωρίς μαχαίρι το γόρδιο δεσμό

Η αγάπη μόνο ίσως έχει το μαγικό κλειδί

και ξέρει μέσα απ' το λαβύρινθο να βγει

Πες μου ποιος την άνοιξη θα φέρει

σε τούτα εδώ τα μέρη

κανένας πια δεν ξέρει ποιος

Πες μου ποιος το φως του θα μας δώσει

ξανά να μας ενώσει

τα όνειρα να σώσει, ποιος;

Τώρα που πια κανείς δεν μοιάζει για σοφός

Η αγάπη ίσως ξέρει πως

 

Παράξενος χειμώνας μπαίνει, παράξενη εποχή

κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει, δεν ξέρει που θα βγει

Φατμέ, Χαρούλα Αφροδίτη πρώτη μας φορά

φέτος νοικιάσαμε το ίδιο σπίτι, να"

Είπα στους φίλους...

Αγαπημένη μελωδία μάς χαρίζει απλόχερα η Έλενα Φραγκιουδάκη!

Οι λιακάδες της ζωής...

Μη στεναχωριέσαι όταν στη ζωή σου έρχονται δύσκολες καταστάσεις...
Αν η ζωή μας ήταν μια διαρκής λιακάδα, θα μετατρεπόταν σε έρημο...

Μια χούφτα η ζωή...

Είναι απορίας άξιο πώς οι άνθρωποι βρίσκουν χρόνο να μισήσουν

 ενώ η ζωή είναι τόσο μικρή ακόμη και για ν' αγαπάς...

Αναμνήσεις πολύτιμες...

 

Όταν κάποιος που αγαπάς γίνεται ανάμνηση, 

τότε η ανάμνηση γίνεται θησαυρός!

Το όνειρο που μας χρωστά η ζωή...

Η Γεωργία Τζωρτζάκη γράφει για επιθυμίες και όνειρα. 

Πάμε λοιπόν για τα πιο ωραία και μεγάλα ταξίδια της ψυχής και του μυαλού!

 

Ας δοκιμάσουμε τα θέλω μας
αφήνοντας τα πρέπει
τα όχι και τα δεν
αυτά δεν χωρούν ποτέ σ' ένα όνειρο.

Σαν την φωτιά
που είναι ανεξέλεγκτη χωρίς όρια
πρέπει και κανόνες
που της ανήκει η δύναμη της φλόγας
και μπορεί να ταξιδέψει.

Δίχως οδηγό και πυξίδα
έτσι κι εμείς ας ταξιδέψουμε.

Ας ζήσουμε τ' όνειρο που μας χρωστά η ζωή. 

♥

Αγάπη, πόσο άγνωστη!

Αν αγαπάτε ένα πρόσωπο, λόγω της ομορφιάς του, 

δεν είναι η αγάπη, είναι επιθυμία.
Αν αγαπάτε ένα πρόσωπο λόγω της νοημοσύνης του, 

δεν είναι αγάπη, αλλά θαυμασμός.
Αν αγαπάτε ένα πρόσωπο λόγω του πλούτου του, 

δεν είναι αγάπη... αλλά συμφέρον.
Αν αγαπάτε ένα πρόσωπο και δεν ξέρετε γιατί... 

αυτό είναι A γ ά π η...!!!